Εν πρώτοις, ζωή σ' εσάς εύχομαι.Το αποτέλεσμα ή οι περιστάσεις, δεν αναιρούν την πρότερη συμπεριφορά. Όπως και να το κάνουμε, τα βιώματα είναι βιώματα. Νομίζω ότι από τις πρωταρχικότερες ζημιές που κάνουμε στον εαυτό μας, είναι να εφαρμόζουμε το "έλα, άρρωστος/η είναι (νευρικός/ή ή ότι άλλο προβληματικό), μη δίνεις σημασία" και να κρύβουμε κάτω από το χαλί τα ήδη διογκωμένα συναισθήματά μας. Για να μην θέλεις να επικοινωνείς μαζί της, προφανώς και είχες ανοιχτά θέματα στην ψυχούλα σου για την συνολική σας σχέση. Κακά τα ψέμματα, η σχέση μας με τους γονείς μας είναι από τους κυριότερους παράγοντες στη μελλοντική διαμόρφωση όλων των υπολοίπων σχέσεών μας και σε ένα μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα μας.Το να σου πω εγώ να μη νιώθεις ενοχές γι' αυτή σου την απόφαση, ούτε παρηγορητικό είναι, ούτε βοηθητικό. Ίσως θα έπρεπε να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας που θα σε βοηθήσει να ξετυλίξεις το κουβάρι των συναισθημάτων σου, με στόχο να αποδεχτείς τις αποφάσεις σου. Κάποια στιγμή, εφόσον δουλέψεις με τον εαυτό σου, θα αντιληφθείς ότι τις περισσότερες ενοχές τις νιώθεις για το γεγονός ότι υπάρχει κάτι τόσο τελικό όπως ο θάνατος, άρα καμία ευκαιρία για επανόρθωση, παρά για το γεγονός ότι δεν θέλησες να την δεις όταν το ζήτησε και μετά πέθανε.Καλή δύναμη!