Ωχ Παναγία μου, σοβαρά τώρα; Το πρόβλημα είναι αρχικά της μάνας σου και δικό σου. Δικό σου γιατί της επιτρέπεις να λέει αυτές τις χοντράδες και να επεμβαίνει τόσο πολύ στην ζωή σου, και δικό της γιατί αντί να κατανοήσει τα προβλήματα του παιδιού της, που είναι πασιφανές ότι έχει δίκιο, προσπαθεί να σε βγάλει παράλογη και αυτό είναι ότι πιο εξοργιστικό. Δυστυχώς, νομίζω ότι έχεις μάθει να ικανοποιείς τους πάντες, χωρίς όρους, κρατώντας πίσω τον εαυτό σου. Και από εκεί πρέπει να ξεκινήσεις. Χρειάζεσαι σχέσεις στη ζωή σου με αμοιβαίο σεβασμό, αγάπη, φροντίδα, θετικότητα, στήριξη, κατανόηση, εμπιστοσύνη. Αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίους νιώθεις έτσι, τί ακριβώς σου προσφέρουν; Δεν νομίζεις ότι πρέπει σιγά σιγά να βάλεις κάποια όρια; Και να κόβεις μαχαίρι ότι σε προσβάλλει; Με φωνές, (αν και αφού δεν καταλαβαίνουν με αλλο τρόπο) με διάλογο, οτιδήποτε. Αρκεί να μην τα κρατάς μέσα σου και γιγαντώνονται, γιατί μετά θα σε πάρει από κατω και δεν θα μπορείς να το ελέγξεις. Στην σχέση που είχες δεν αναφέρομαι καθόλου, γιατί πρώτον, δεν οφείλεται εκεί το πρόβλημα που σου έχουν φορτώσει (αλλά στην μητέρα σου όπως καταλαβαίνεις) και δεύτερον γιατί εσύ δέχτηκες να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο ανάλογα με την ψυχολογία που είχες. Το ότι κατάφερες να τον διώξεις από κοντά σου και "επαναστατησες" εναντίον της μητέρας σου, είναι τα πρώτα βήματα που θα σε οδηγήσουν να βρεις επιτέλους τον εαυτό σου. Και να μην του επιτρέψεις κάτι λιγότερο από αυτό που αξίζει. Όχι από αυτό που οι άλλοι σου λένε ότι αξίζεις.