Μπορώ να πω πως σε καταλαβαίνω απόλυτα. Οι άνθρωποι θέλουμε να νιώθουμε αγάπη γενικότερα από τη στιγμή της γέννησης. Αληθινά, να ξέρεις ότι 5 έστω άνθρωποι στη ζωή σου, είναι εκεί. Να νιώθεις μαζί τους μια οικειότητα και ζεστασιά, να γελάς, να κλαις, τα πάντα. Τους ανθρώπους που αποτελούν οικογένεια μας, και κυρίως τους γονείς μας, τους θεωρούμε δεδομένους (αν και δε πρέπει). Δεν αρκεί δυστυχώς η αγάπη τους ειδικά από ένα σημείο και μετά, όσο σημαντική και να είναι. Θέλουμε και φίλους και έναν άνθρωπο που θα συμπορευτούμε μαζί του. Το πιο σκληρό πράγμα σε αυτή τη κατάσταση, ξέρεις ποιο πιστεύω πως είναι; Όταν με τους φίλους, είτε γιατί βρήκαν αυτό το άτομο στη ζωή τους κι εσύ δεν στάθηκες και τόσο τυχερός, είτε λόγω άλλων προβλημάτων, χάθηκε αυτή η θαλπωρή που ένιωθες μαζί τους. Παιδιά, να ξέρετε πως στη ζωή μας, δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά για μας κι εμείς γι αυτούς φυσικά. Μην τους χάνετε για τίποτα και για κανέναν. Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι εύθραυστες, κρέμονται από μια κλωστή. Οι σχέσεις των ανθρώπων χρειάζονται επικοινωνία και νοιάξιμο, αλλιώς μαραζώνουν και σαπίζουν. Αχ πόσο όμορφο είναι μια κούπα ζεστού καφέ(ή σοκολάτα στη περίπτωση μου χαχα), και η συντροφιά μιας φίλης αληθινής. Που η παρέα της θα σε γεμίζει χαρά και αγαλλίαση. Ή να γυρνάς στο σπίτι από τη δουλειά και να υπάρχει ένας άνθρωπος να σε αγκαλιάζει και να σου χαμογελάει, να συζητάς μαζί του, και το βράδυ να σε παίρνει αγκαλιά. Απλά πράγματα θα μου πείτε ε; Πόσοι τα έχουμε όμως αναρωτιέμαι. Αυτά από μια 34χρονη που είναι συντροφικά μόνη και με τις φίλες της νιώθει πως έχει χάσει πια αυτήν την ιδιαίτερη σχέση που είχε κάποτε μαζί τους.
