Θα σου πω μία ιστορία που συνέβη σε μια φίλη μου πριν πολλά πολλά χρόνια. Ήταν αρραβωνιασμενη κι επειδή ήταν αρκετά μικροί και οι δύο έμεναν τη μία μέρα στο πατρικό του με τη μαμά του και την άλλη στο δι κο της με τους γονείς της. Ο πατερας της διαγνώστηκε με όγκο στο κεφάλι τον οποίο αφαίρεσε. Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, εκείνος ΕΞΑΦΑΝΊΣΤΗΚΕ χωρίς να ενημερώσει , χωρίς να χωρίσει, χωρίς να δικαιολογηθεί. Η κοπέλα ήταν έτοιμη να πεθάνει από τη στεναχώρια της τόσο για τον πατέρα της όσο και για την ελεεινή συμπεριφορά που βίωσε. Μάθαμε εκ των υστέρων, ότι εκείνος μέσα σε λίγες ημέρες συγκατοίκησε με μια κοπέλα στο σπίτι της και μάλιστα, μετέφερε τα εκλογικά του δικαιώματα στη συγκεκριμένη περιοχή!Όλα αυτά έγιναν πριν καν κλείσει ένας μήνας από την διάγνωση του καρκίνου! Αυτό όντως ήταν απάνθρωπο και ανήθικο! Ήταν εγκατάλειψη όχι μόνο της κοπέλας αλλά και του ανθρώπου ο οποίος του άνοιξε το σπίτι του και με τον οποίο έτρωγαν μαζί μέρα παρά μέρα. Η δική σου όμως εμμονή για κάτι που έχει λήξει καιρο τώρα, ειναι κάτι αλλο.Ψάξε να βρεις τι κενά σου καλύπτει και κάνε την αυτοκριτική σου. Εύχομαι να πάνε όλα καλά με το μπαμπά σου. ΥΓ: έτσι για την ιστορία, θα πω ότι ο μπαμπάς της κοπέλας πέθανε μετά από απανωτές μεταστάσεις μετά από 10 μήνες. Τελευταία είχε πέσει σε κώμα και σε μια αναλαμπή που είχε από αυτό ξύπνησε και της είπε ότι πολύ χάρηκε που δεν είναι μαζί του πια, ότι ποτέ δεν τον συμπάθησε και της άξιζε κάτι πολύ καλύτερο. Απλά ανησυχούσε που έφευγε και την άφηνε μόνη χωρίς ένα σύντροφο που να της αξίζει. Η συγκεκριμένη, στην κηδεία δεν έκλαψε σχεδόν καθόλου παρ' όλη την αρρωστημένη αγάπη που είχε στον πατέρα της. Όταν, μετά από καιρό το συζητήσαμε, μου είπε ότι είχε κλάψει τόσο πολύ 10 μήνες πριν , που είχε θρηνήσει μέσα της σα να τον είχε χάσει τότε.