Έχω δει την ταινία του Πολάνσκι και μετά διάβασα και το βιβλίο. Η ταινία είναι πολύ πιο soft με αυτά που γίνονται στο βιβλίο.Φοβόμουν ότι ζούσα κάτι τέτοιο. Δεν βρίσκω τίποτα το γοητευτικό σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις που οι άνθρωποι εξωθουν ο ένας τον άλλον στα όρια, που ξεφεύγουν, που ξεπεφτουν. Μου φαίνεται απλά μια νοσηρή κατάσταση που σε παραμορφώνει ψυχικά και προτιμώ πολύ πιο ήπιες καταστάσεις με ανθρωπους που δεν θα νιώθω τρομοκρατημένη ή ότι ο μόνος τρόπος να είμαστε στο ίδιο επίπεδο είναι να του βγάλω εγώ με τη σειρά μου τα μάτια του. Το πάθος, η σπίθα, η ζωή μπορεί να βρίσκεται και στο μικρό σπίτι στο λιβάδι, με λιγότερο εντυπωσιακές ερωτικές καταστάσεις. Νομίζω ότι την υπερβολη,την ακρότητα, τον παραλογισμό θα τα βρω απολαυστικά και επιθυμητά μέσα σε κάποιο έργο τέχνης και όχι στην ζωή μου. Οπότε :ΜΑΚΡΙΑΑΑΑ