Εχω μεγάλη ευαισθησία με το θεμα σου. Αυτη τη στιγμη σου φαινονται ολα βουνο κ αισθάνεσαι αχρηστος ενδεχομένως. Ανέφερες επισης οτι ντρεπεσαι που ελεγες ψεματα στη μαμα σου οτι περνούσες μαθηματα. Τα κατανοώ ολα αυτα κ καταλαβαίνω απο που προέρχονται. Το θεμα ομως είναι τι να κανεις απο δω κ περα. Αρχικά εκανες παρα πολυ καλα που πηγες σε ειδικο. Απ οτι καταλαβα ξεκινησες κ αγωγή. Φανταζομαι έκρινε ο ειδικός οτι πρεπει οποτε καλα εκανες κ εκει. Απο κει κ επειτα να ξερεις οτι αν εσύ δεν το θελήσεις δε θα γινει τπτ. Πρωτα εσύ θα βοηθήσεις τον εαυτο σου κ μετα ο ειδικός κ τα φαρμακα. Οσον αφορα στη σχολη τωρα. Ανέφερες οτι ηταν επιλογη σου το αντικείμενο. Τοτε να το προσπαθήσεις, 2 μαθήματα το εξάμηνο. Σιγα σιγα θα γινει (προσωπικά λογω ψυχολογίας κακής- ο, τι εχεις κ συ ειχα, με συνεδρειες κ αγωγή κ γω- επι 2 χρονια έδινα 1 μαθημα το εξάμηνο + οτι ειχα παρατήσει εντελως 2 εξεταστικες οταν ημουν σε άθλια κατασταση- δε σου μιλαω θεωρητικα, βλεπεις)κ θα φτάσεις κ στο πτυχιο. Ευτυχως απο δουλεια εισαι σχετικα οκ απ οτι καταλαβαινω. Αλλα μην απαναπαυτεις σ αυτο κ αφησεις στη σχολη, δεδομένου οτι εξακολουθει να σ ενδιαφερει. Σκεψου το πτυχίο σαν ενα δωρο προς τη μαμα σου. Οσο για τον αδερφο σου ρε παλικαρι, συγνωμη κιολας αλλα, να παει να γμθ. Ευχομαι ειλικρινα να πανε ολα μα ολα καλα! Φιλια πολλα αγαπη μου!
