Αφού γράφεις αλήθειες, σιγά μην την συμπόνεσες. Αν μισεις κάποιον και σου έχει κάνει κάτι τόσο ακραίο και άσχημο που να αξίζει να τον μισήσεις, δεν αλλάζεις εύκολα στάση προς αυτόν. Εκτός και αν το μίσος, ήταν ψεύτικο, δεν ήταν πραγματικό. Να αλλάξεις τόσο εύκολα συναίσθημα προς αυτήν, μου κάνει λιγάκι κοροϊδία και ψεύτικη ανωτερότητα, για να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου για το μίσος που νιώθεις. Τώρα βέβαια, μπορεί όντως να έγινε κάτι και να κατάλαβες ότι χρειάζεται αγάπη στην ζωή της και έχει περάσει δύσκολα, για αυτό σε φθονεί και δεν σου φέρεται καλά. Και την συγχωρεσες. Αλλά δεν το πιστεύω. Είναι αυτό που σου έγραψα πιο πάνω. Γνώμη μου πάντα. Και μην λυπάσαι αν κάποιος είναι μόνος από επιλογή, αλλά να λυπάσαι για κάποιον, που ενώ βρίσκεται ανάμεσα σε άλλους νιώθει μόνος. Αυτό για την ομορφιά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί το γράφεις. Για να την μειώσεις επειδή δεν είναι ωραία; Για κάτι εντελώς τυχαίο δηλαδή; Που δεν εξαρτάται από εκείνη; Συγχαρητήρια. Γιατί δεν νομίζω να εννοείς μόνο ότι ο χαρακτήρας της την ασχημαίνει. Γιατί θα μπορούσες να το γράψεις αλλιώς. Και αν όντως την συμπονουσες, θα έκανες κάτι για αυτο, δεν θα εκρινες μόνο. Αλλιώς άσε τον καθένα να είναι αυτό που είναι, ή μην δείχνεις ψεύτικη συμπόνοια.