Επειδή όταν ομολογείται μια περιστασιακή, τελείως άσχετη φάση/κέρατο με άσχετο πρόσωπο, ενώ το ταίρι είναι ερωτευμένο μαζί μας, δεν κερδίζει πραγματικά επιλογή με την ομολογία. Το θύμα βρίσκεται στην πολύ δυσάρεστη θέση να πρέπει να ζυγίσει πόσο "σπουδαίο" ήταν το ολίσθημα στην σκάλα των ατοπημάτων, να το θεωρήσει "όχι και τόσο σημαντικό" (δεν έχει και διπλή οικογένεια ο άλλος σε ξένο λιμάνι), και να αναγκαστεί -εκ του συναισθήματος- να προβεί με την σειρά σε1.θεαματική έξοδο, εν είδει πόσο απαράδεκτη συμπεριφορά είναι κάτι τέτοιο2. περίοδο "πένθους" που δημιουργεί μπαλατζάρισμα των συναισθημάτων (τώρα πονάω, ο πόνος δεν είναι καλό, άρα μήπως έκανα λάθος;)3. υπαναχώρηση υπό όρους (υποτίθεται).Στο μεταξύ ο θύτης έχει την δυνατότητα να αποφορτίσει ενοχή (κάθαρση), αφού αυτοτιμωρείται ,κλάμα, ταπείνωση) και τιμωρείται ·χωρισμός), και να θεωρήσει επομένως ότι πλήρωσε κι είναι ταμειακά εντάξει. Αν το βήμα 3 ολοκληρωθεί κερδίζει και επιστροφή σε πρώτερη κατάσταση.Η ομολογία κι η πολλή ειλικρίνεια αποδεικνύονται τελικώς χειριστικές κινήσεις. Στον επόμενο καυγά θα βγει κι από πάνω, "ναι αλλά εγώ ήμουν ειλικρινής!"
