Hello! Παρατηρώντας τον εαυτό μου, γιατί αυτό που γράφω το πρωτοείδα σε μένα τον ίδιον, σχημάτισα κάποιες θεωρίες γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό. Μπορεί να είναι τόσο άγνωστη η πραγματική χαρά σε μένα που το θεωρώ κάτι ξένο, που μου προκαλεί άγχος και δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ. Μπορεί να είναι το γεγονός ότι συνήθως η στεναχώρια προσδίδει μια τραγικότητα στη ζωή γεγονός που την κάνει πιο λυρική. Μπορεί να είναι ότι όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, βαριέσαι και χρειάζεσαι λίγο "δραμα" για να ξεσυνηθισεις. Αυτές είναι οι ερμηνείες που έχω δώσει τώρα αν ισχύει μια από αυτές, όλες μαζί η' καμία είναι μεγάλο θέμα. Πάντως είναι κλασσικό μοτίβο, όπως είπα και στο αρχικό σχόλι, σε πολλές σχέσεις δικών μου ανθρώπων ειδικά αν πηγαίνουν όλα καλά.