Καλή μου ψυχή, σε νιώθω απόλυτα.Πριν μια εβδομάδα έκλεισαν 8 χρόνια από τότε που έχασα τη δική μου μαμά.Ήμουν 22 χρονών τότε.Έγινε πολύ ξαφνικά, γιατί είχε άριστο ιστορικό υγείας και ανησυχήσαμε ένα πρωί γιατί δεν είχε ξυπνήσει ακόμη. Τελικά την βρήκαμε στο κρεβάτι, όπου είχε ''κοιμηθεί'' το βράδυ στον ύπνο. Η καρδιά βλέπεις...δεν είναι ποτέ προβλέψιμη. Πόνεσα πάρα πολύ. Δεν μπορούσα όμως να το εξωτερικεύσω. Ούτε μαύρα φόρεσα, ούτε έκλαψα. Άργησα πολύ να κλάψω, μετά από 3 χρόνια. Ανέλαβα έναν πατέρα-ράκος και 2 μικρότερα αδέρφια φοιτητές, μαζί με ένα σπίτι ΜΟΝΗ μου. Δυσκολεύτηκα πολύ όμως τα κατάφερα. Στο ενδιάμεσο όμως συνειδητοποίησα ότι η μαμά μου δεν θα ήθελε με τίποτα να κλαίω και να στενοχωριέμαι. Το δούλεψα πολύ μέσα μου και κράτησα μόνο τα θετικά από εκείνη και όλα όσα με δίδαξε. Πλέον έχω κάνει και δική μου οικογένεια και έχω δύο σπίτια να φέρω εις πέρας. Με βοηθάει πολύ και ο άνθρωπός μου. Κι αν έρθει το παιδάκι, καμιά φορά σκέφτομαι πως θα τα καταφέρω χωρίς την μαμά μου αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι παρά τις δυσκολίες κατόρθωσα να σταθώ στα πόδια μου και να μάθω τόσα πολλά.Είναι άκρως λογικά όλα όσα αισθάνεσαι. Μίλα και εκφράσου σε όσους εμπιστεύεσαι. Όσες φορές χρειαστεί. Επίσης να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν και σε κάνουν να ξεχνιέσαι. Ακόμη κι αν είναι το να χορέψεις. Απομάκρυνε τοξικούς ανθρώπους από δίπλα σας. Από την οικογένεια σας. Τα προσωπεία πέφτουν σε τέτοιες περιπτώσεις κι έρχεται στην επιφάνεια η σαπίλα της ψυχής ορισμένων που λένε πως ''τάχα'' μας αγαπούν. Άντλησε δύναμη μέσα σου από όσα σου έχει μάθει η μαμά σου. Δεν φταις εσύ που ''έφυγε'' και το ξέρεις. Κανείς δεν φταίει. Είχες την ευλογία να έρθεις στον κόσμο από εκείνη και την έκανες ευτυχισμένη. Τώρα, για να τιμήσεις την μνήμη και την ψυχή της, να τη θυμάσαι με τα καλύτερα που είχε ως άνθρωπος. Και κάθε σου κίνηση ή προσφορά (στο σπίτι, σε οτιδήποτε) συνεχίζει το έργο που εκείνη σου έμαθε. Να μην φοβάσαι και να μη δειλιάζεις. Έχεις μέσα σου ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΥΝΑΜΗ, να ξέρεις.Και αυτό που λένε ο χρόνος γιατρεύει κι απαλύνει ισχύει...Θα με θυμηθείς μετά από κάποια χρόνια... :-)Εξάλλου η πίστη μας διδάσκει ότι θα συναντηθούμε ξανά με τις ψυχές που έφυγαν από κοντά μας, κι ότι εκείνες πάντα θα υπάρχουν, απλά δίχως την μορφή του φθαρτού ανθρωπίνου σώματος. Να προσεύχεσαι για τη μητέρα σου να βρει ανάπαυση και έτσι θα αγάλλεται η ψυχή της. Είναι στα χέρια του Θεού και σίγουρα γεύεται μια ζωή πολύ πιο δοξασμένη από τη δική μας την πρόσκαιρη και την προσκολλημένη σε υλικά!Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχε πει:"Όποιος έχει πραγματικά φιλοσοφημένη σκέψη και κατευθύνεται από την ελπίδα των μελλοντικών αγαθών, ούτε και το θάνατο θα θεωρήσει σαν θάνατο. Ο δίκαιος, δηλαδή, που βαδίζει στο δρόμο του Θεού και καθημερινά περιμένει να μπει στη βασιλεία Του, δεν ταράζεται, δεν αναστατώνεται, δεν στενοχωριέται, όταν έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο, όταν λ.χ. αντικρύσει νεκρό κάποιον συγγενή ή φίλο του. Γιατί γνωρίζει ότι ο θάνατος, γι' αυτούς που έζησαν ενάρετα στη γη, δεν είναι παρά μετάθεση σε μια καλύτερη ζωή, ταξίδι για έναν καλύτερο τόπο, δρόμος που οδηγεί στα στεφάνια.''Ξέρεις πως εύχονταν παλαιότερα οι ορθόδοξοι σε περίπτωση θανάτου; ''Και στα δικά μας!'' λέγανε και φωτιζόταν το πρόσωπο τους όλο.Εύχομαι η ψυχή της μαμάς σου να βρει την ανάπαυση και καλή δύναμη σε εσένα και την οικογένεια σου.