Πέρυσι έχασα απότομα και γω το μπαμπά μου και κάθε πρωί πεταγόμουν κλαμμένη από το κρεβάτι μου φωνάζοντας το μπαμπά μου να ρθει πίσω. Ήμουν μήνες καθισμένη και κοιτούσα από το παράθυρο. Με το καιρό άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως δεν θα γυρίσει πίσω δυστυχώς. Το σοκ ήταν μεγάλο καθώς και όλη η ταλαιπωρία που βίωσα μόνη μου κυρίως επειδή ήταν ξαφνικό. Το Γενάρη θα κλείσουν δύο χρόνια και όταν πηγαίνω στο μνήμα του να του ανάψω το καντήλι κτλ. αναρωτιέμαι αν όντως είναι εκεί ο μπαμπάς μου γιατί μου φαίνεται παράξενο. Άλλες φορές το αποδέχομαι και άλλες φορές νομίζω πως θα έρθει. Είναι πολύ επώδυνο αυτό αλλά με το καιρό θα συνέρχεσαι. Συλλυπητήρια...