Σε νιώθω...επειδή μέναμε σε σπίτι που χρειαζόταν να ανέβεις μια ανηφόρα για να το φτάσεις, είχαν τυπωθεί στο μυαλό μου από παιδί εικόνες όπου στο τέλος του δρόμου η μαμά μου γυρνούσε κάθε μεσημέρι από τη δουλειά με τις σακούλες από φούρνο, σουπερμαρκετ κλπ...Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια όποτε πηγαίνω στο πατρικό μου νομίζω κάποιες φορές ότι την βλέπω αχνά στην άκρη του δρόμου...ή όποτε βλέπω από μακριά φιγούρα που της μοιάζει...Σε εκείνο το μέρος που πηγαίνεις, και πήγαινα κι εγώ, εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι και τα αλλεπάλληλα ερωτήματα, λογικά και μη, είναι γνώριμα...Καλή δύναμη γλυκιά μου. Και μη ξεχνάς ότι οι αγαπημένοι μας πάλεψαν μια ζωή να μας βλέπουν να χαμογελούμε.