Αυτό που λες με τη μαμά σου να σου τη θυμίζουν διάφορες καταστάσεις συμβαίνει και σε μένα με το μπαμπά μου. Υπάρχουν άνθρωποι που του φέρουν εξωτερικά και αν τους δω από μακριά νομίζω πως είναι ο μπαμπάς μου αλλά από κοντά δεν είναι. Το στυλ του ντυσίματός του με το καπελάκι και τα χνουδωτά πουκάμισα του χειμώνα πχ, άλλοι το παράστημά του αλλά όταν κοιτάζω το πρόσωπό τους λέω πως δεν είναι ο μπαμπάς μου. Είναι δύσκολο πολύ αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε δυστυχώς τίποτα. Πάντα θα υπάρχει ένα κενό, μία λύπη, μία ανέλπιδη ελπίδα ότι θα ξανάρθει. Το σπίτι είναι άδειο πλέον και γω μόνη με τη μαμά μου. Είμαι λίγο μεγαλύτερη από εσένα, αν κατάλαβα θα είσαι 30, αλλά νιώθω ώρες ώρες ένα μικρό παιδί ορφανό. Καλή δύναμη σε όλους εμάς που μείναμε πίσω...