Μόνο όποιος το έχει βιώσει μπορεί να καταλάβει. Και θεωρώ πως όσο κι αν μεγαλώσουμε, ναι το παιδί μέσα μας θα τους αναζητά... 30 είμαι, όντως. Αλλά έχω αισθανθεί και σαν αβοήθητο μικρό παιδί όταν βίωνα τα πρώτα στάδια πένθους. Υπήρξαν φορές που δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι το πρωί. Που σηκωνόμουν μόνο για τα βιοποριστικά.Που κατέβαλλα υπεράνθρωπες προσπάθειες να πάω στην δουλειά που μόλις είχα πρωτοπιάσει, να εξυπηρετώ τον κάθε ένα που ήταν απαιτητικός και θυμωμένος και δεν ήξερε καν τι περνάω, να γυρίσω να μαγειρέψω για αδέρφια/πατέρα, να καθαρίσω σπίτι, να υποδέχομαι επισκέψεις από κόσμο (ειδικά τις πρώτες μέρες ήταν σκέτο μαρτύριο, όσο κι αν το εκτιμώ που μας σκέφτηκαν), να μένω τις μισές μέρες στο πατρικό και τις μισές με τον άνθρωπό μου που είχαμε πει ότι θα συγκατοικήσουμε πριν μου συμβεί ότι συνέβη και ταυτόχρονα να ακούω παράπονα και κατηγορίες από ''συγγενείς'' ότι χάθηκα και χίλια δυο. Λες και δεν ξέρανε τι είχα να φέρω εις πέρας.Να φροντίζεις τη μαμά σου, βλέποντας σε εσένα να είσαι δυνατή θα παίρνει και εκείνη δύναμη.Το βίωσα και το βιώνω και εγώ με τον μπαμπά μου. Τα σπίτια μας, ακόμη κι αν δεν έχουμε δίπλα μας όσους αγαπάμε, δεν είναι άδεια. Είναι γεμάτα αγάπη και αναμνήσεις που θα φροντίσουμε να κρατήσουμε ζωντανές στη μνήμη!