Φαίνεται να έχεις κάποια θέματα λόγω της φύσης της νεανικής ηλικίας πχ εγωκεντρισμός. Νομίζεις οτι όλα περιστρέφονται γύρω από σένα κι ότι όλοι σου χρωστάνε, οτι η ευτυχία σου είναι υποχρέωση των άλλων να σου την παρέχουν. Χτυπάει άσχημα το να λες ότι έχεις την ευθύνη της μάνας σου (μια χωρισμένη γυναίκα είναι απλά, όχι κατάκοιτη ή με άνοια ξερωγώ) κι οτι "πήρες" τα αδέλφια σου σε νεο περιβάλλον. Η πραγματικότητα είναι οτι η μάνα σου χώρισε από την επιλογή της, "πήρε" τα παιδιά της και μετακόμισε. Μέσα στα παιδιά της είσαι και εσύ. Με ίσους όρους. Αυτό κατάλαβέ το και μη φορτώνεσαι ευθύνες που δεν σου αναλογούν, απλά για το δράμα.Οπότε πάρε ανάσα και πέτα το από πάνω σου. Για το αγόρι σου δεν λες λεπτομέρειες πώς και τι, για ποιο λόγο χωρίσατε. Είτε ήθελε την άνεσή του την καλοκαιρινή είτε δεν μπορούσε να διαχειριστεί τον πανικό σου με τα προβλήματα της οικογένειάς σου είτε οτιδήποτε άλλο σχετικό ή άσχετο. Δεν είναι να τον κλαις και πολύ, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Το άλλο που λες με την παρέα (δεδομένης και της ηλικίας)έτσι όπως γράφεις, μάλλον είχαν δίκιο που σε απομάκρυναν. Με κάποια άτομα χτίζεις πιο βαθιές σχέσεις και εκεί μπορείς να πεις τον πόνο σου ως ένα σημείο. Τώρα αν εσύ περίμενες στήριξη από διάφορους που απλά βγαίνατε για να περνάτε καλά, το έμαθες με τον δύσκολο τρόπο οτι θα σε αδειάσουν στα δύσκολα.Κάποια πράγματα τα περνάμε μόνοι μας στη ζωή, όπως πχ τον χωρισμό των γονιών. Όσους φίλους και να έχεις, όσα αγόρια, δεν μπορούν να γιατρέψουν την πληγή κι ακόμα και να ξεχαστείς λίγο μαζί τους, τα προβλήματα παραμένουν. Οπότε αυτό που έχεις να κάνεις είναι να να τα βάλεις σε μια σειρά μέσα σου, που έχεις ευθύνες και πού όχι, σε αυτά που σου αναλογούν να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς να ανταπεξέλθεις και στα υπόλοιπα να κάνεις υπομονή, να παρατηρείς και να μαθαίνεις από τα λάθη τα δικά σου και των άλλων.