Πηγα σε ενα εστιατοριο με μια φιλη και βλεπουμε στο διπλανο τραπεζι να τρωνε παστιτσιο. "Παστιτσιο;" λεει η φιλη μου. "Μπλιαχ, αηδια". Και σκέφτομαι ότι μπορεί αυτή η κοπέλα κατά τα άλλα να μιλάει για άσχημες συμπεριφορές και γενικά διάφορα πράγματα και να κατακρίνει και η ίδια άσχημες συμπεριφορές σε κάποιες άλλες στιγμές της ζωής της. Κι αναρωτιέμαι, πάντα μου προξενεί απορία το πώς γίνεται να έχουμε αυτές τις αντιθέσεις σαν άνθρωποι μέσα μας. Να είμαστε υποτίθεται στα λόγια κατά των διακρίσεων και κατά της πατριαρχίας και κατά του ρατσισμού και υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της ελευθερίας αλλά πολλοί άνθρωποι να κρύβουμε ένα σκοτάδι μέσα μας και αυτό να φανερώνεται με την πρώτη ευκαιρία. Πραγματικά κρίμα.