Στους άντρες λόγω κοινωνικών ρόλων "χτυπάει" φλώρικο να μην παίρνουν πρωτοβουλίες. Όχι ότι ισχύει, έτσι γίνεται αντιληπτό από το σύνολο όμως.Ο φίλος σου έπαθε κρίση υπαρξιακή (ποιός είμαι, πού πάω, γιατί είμαι έτσι) με αφορμές άσχετες (κάτι επαγγελματικό; φίλοι κάναν reunion; είδε παιδικό φίλο; παντρεύτηκαν συνομίληκοι; φύγαν φίλοι εξωτερικό;) κι αντιπαλεύει τον εαυτό του και την φύση του, που δεν είναι το πρότυπο του δυναμικού άντρα με το θεληματικό πηγούνι.Στις στιγμές αυτές ο άντρας -ως νομίζει οφείλει να πράξει ο άντρας- νιώθει την ανάγκη να αυτομαστιγωθεί, να χωρίσει (όπως και κάνει) και να επιχειρήσει να γίνει ο άντρας ο ντούρος ο σκληραγωγημένος που στίβει την πέτρα και τρώει ψωμί κι αλάτι στην ξενιτιά (Ξανθόπουλος και δράμα....οι γυναίκες το παιρνούν μέσα στις σχέσεις αυτό, πάλι για κοινωνικούς λόγους). Αυτό θα το περάσει, θες δεν θες. Πάντα έτσι γίνεται. Αν δεν είναι η φύση του, θα επιστρέψει αφού τεκμηριώσει μέσα του ότι δεν είναι τελείως ανήμπορος. Αν ανακαλύψει ότι η νέα κατάσταση του αρέσει τελικά περισσότερο (αποκομίσει απόλαυση από την αυτονομία του) δεν θα επιστρέψει. Δικός σου ο χρόνος. Απλώς να μην πεις "θα περιμένω". Να ξέρει ότι ρισκάρισε να χάσει κάτι καλό δια παντός.
