Αγαπητέ κύριε Παρίδη ευχαριστώ για τον κόπο να μου απαντήσετε, δεν το περίμενα και αντιλαμβάνομαι ότι η ευαισθησία που απουσιάζει σε βαθμό απελπισίας από την Ελληνική κοινωνία, σε σας περισσεύει. Ίσως όμως και η επί πλέον ευαισθησία να μην είναι ότι καλύτερο αφού σας οδήγησε στην λανθασμένη εκτίμηση ότι δεν θεώρησα το άρθρο σας αξιόλογο. Στο σχόλιό μου χαρακτηρίζω δύο φορές το άρθρο «ενδιαφέρον» αλλά δεν λέω ότι είναι «καλό». Εκ των υστέρων θα πω ότι (κατά την ταπεινή μου άποψη), είναι πολύ καλό!Το γεγονός ότι διαφώνησα σε 1-2 επί μέρους σημεία δεν σημαίνει ότι δεν θεωρώ το άρθρο καλό. Αντιθέτως. Την έκθεση σκοπεύω να την επισκεφτώ για αμεσότερη πληροφόρηση.Όσον αφορά την πολυπολιτισμικότητα θεωρώ ότι ο όρος σημαίνει αποδοχή/ανοχή της πολιτισμικής ταυτότητας του άλλου. Ενδιαφέροντα και τα νέα στοιχεία που παραθέσατε αλλά δεν θεωρώ ότι περιέχουν το στοιχείο που θα καταδείξει την πολυπολιτισμικότητα της Τουρκοκρατούμενης Αθήνας. Το μοναστήρι των Καπουτσίνων ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1658 και παρά την προσφορά του (χάρτες και σχεδιαγράμματα των Αθηνών) δεν θεωρώ ότι έδωσε κάποιο πολυπολιτισμικό στίγμα στον χώρο κυρίως λόγω της αντιπάθειας που έφτανε στο βαθύ μίσος μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων.Με δυσκολία και χωρίς κάποια περαιτέρω αναφορά σε πηγές βρήκα ότι οι Εβραίοι των Αθηνών ήταν περίπου 15-20 οικογένειες στα 1700. Το site: http://loveforzion.blogspot.gr/2012/02/blog-post_12.htmlΘα ακολουθήσω τους υπολογισμούς του Μπίρη για τον υπολογισμό των Αρβανίτικων εγκαταστάσεων που βασίζονται σε διάφορες έρευνες που είχε κάνει. Βάσει αυτών υπολόγιζε κατά μ.ο. 5 άτομα/οικογένεια. Ταπεινά θεωρώ ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί πολυπολιτισμική μια πόλη επειδή το 1% ανήκει σε ένα διαφορετικό πολιτισμικό είδος. Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης αποτελούσαν πάνω από τον μισό πληθυσμό της πόλης. Ακόμα και οι Βούλγαροι ήταν κοντά στο 10% και σαφώς έδιναν το στίγμα τους εκεί. Το 1% όμως είναι πολύ λίγο για να μιλάμε για πολυπολιτισμικότητα, δεν συμφωνείτε;Τέλος για τις κοινές γιορτές Χριστιανών – Μουσουλμάνων πάμε αλλού: οι εξισλαμισμένοι Έλληνες πάντα ήθελαν να γιορτάζουν μαζί με τους υπόλοιπους που εξακολουθούσαν – παρά τις αντιξοότητες – να κρατάνε την θρησκεία τους. Είναι γνωστές οι περιπτώσεις αλλαξοπιστίας και βίαιων εξισλαμισμών σε Πόντο, Κύπρο, Κρήτη κλπ και βέβαια στην Ήπειρο και την Ν. Αλβανία για την οποία ο Κ. Σάθας αναφέρει στο έργο του «Τουρκοκρατούμενη Ελλάς» τους κρυπτοχριστιανούς της Σπαθίας, (εξελληνισμένος όρος της περιοχής των Σπάτων της Αλβανίας. Απ το όνομα της ίδιας οικογένειας έλκει το όνομά της και η ομώνυμη περιοχή της Αττικής), οι οποίοι βάφτιζαν στη ζούλα τα παιδιά τους και εξακολουθούσαν να τηρούν αρχαιοελληνικά ήθη και έθιμα. Δεν πρόκειται λοιπόν απλά για συμβίωση Χριστιανών – Μουσουλμάνων αλλά για συμβίωση ανθρώπων με κοινή καταγωγή και κοινά ήθη και έθιμα. Φυσικά σε κάθε περίπτωση οι Μουσουλμάνοι είχαν το επάνω χέρι και τον τόνο στον τρόπο συμβίωσης τον έδιναν οι Τούρκοι της Ανατολής που στέλνονταν εδώ από τον Σουλτάνο σαν τοποτηρητές και δεν χαμπάριαζαν βέβαια από τον όποιο πιθανό δεσμό μπορεί να διατηρούσαν οι Χριστιανοί με τους Εξισλαμισμένους Έλληνες. Η επιβολή και είσπραξη του επαχθούς Κεφαλικού φόρου, το Παιδομάζωμα αλλά και οι παντός είδους άλλες αδικίες (πχ η δόλια αφαίρεση της ιδιοκτησίας της γης από μια μεγάλη μερίδα Αρβανιτών), κάθε άλλο παρά αρμονική κάνανε την συμβίωση.Και πάλι ευχαριστώ για την επικοινωνία.
