Αυτό με το πράσινο φως και κολοκύθια ρίγανη θα μου επιτρέψετε, ως μεγάλη γυναίκα που έζησε σε εποχές που φλερτ υπήρχε, να πω πως δεν είναι απαραίτητο. Δεν είναι κακό να έρθει να μιλήσει ένας άντρας, όμορφα, ευγενικά, με έξυπνο ενδεχομένως τρόπο, χωρίς να φαίνεται λιμασμένος. Δεν υποτιμά ούτε τον άντρα, ούτε την γυναίκα (σε οποιαδήποτε θέση, δεχόμενη ή ασκούσα φλερτ) μια τέτοια προσέγγιση. Φαντάζομαι όλη η γυναικεία ενόχληση πηγάζει από το ότι έρχονται αυτοί που δεν θέλει, κι όχι εκείνος που θέλει. Όμως αυτό είναι μέσα στα πλαίσια της στατιστικής, κι όσο πιο εμφανής είναι η πρόθεση "δείτε με" τόσο πιο εμφανηπς θα είναι και η εν λόγω στατιστική: αυτό που πιάνει το μάτι θα συγκεντρώσει και βλέμματα και τυχόν προσεγγίσεις. Είναι άδικο και κάπως πασσιβοαγκρεσίβικο να διαμαρτυρόμαστε για αυτό.Φυσικά μια περιποιημένη, ακόμη και προκλητική γυναικεία εμφάνιση, δεν είναι πρόσκληση για χυδαιολογίες, περίεργες κινήσεις, χουφτώματα κλπ παρενοχλητικά. Αλλά αυτά ένας κύριος (αυτός δηλαδή που κυριαρχει στον εαυτό του) δεν τα κάνει ουπτως ή άλλως. Συνοψίζοντας μια ευγενική προσέγγιση από κάποιον άγνωστο, ο οποίος για Χ λόγους δεν μας κάνει στις παρούσες συνθήκες, αξίζει μια ευγενική, πολύ ευγενική και καθόλου υποτιμητική χυλοπιτα. Σταθερή και χωρίς απαξίωση. Η απαξίωση είναι που τσακίζει τον άλλο. Γιατι; Επειδή είχε το θάρρος να διεκδικήσει; Εγώ προσωπικά αναγνωρίζω και τιμώ την γενναιότητα. Και για να ανεκδοτολογήσω, μην νομίζετε μιλάω θεωρητικά, κάποτε, προ χρηματιστηρίου (εποχές χλίδας) έπινα τον καφέ μου σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο των Αθηνών. Κάποιος κύριος, συνομήλικος εξ όσων θυμάμαι, με προσέγγισε ευγενικά μήπως θα ήθελα λίγη παρέα για τον καφέ. Παντελώς άγνωστος κλπ. Για να είμαι ειλικρινής δεν τον είχα προσέξει, όχι γιατί ήταν αόρατος ο χριστιανός (μια χαρά άντρας ήταν), αλλά επειδή ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου. Το ραντεβού μου με είχε στήσει...Επειδή ακριβώς η προσέγγιση ήταν θαραλλέα και ευγενής άξιζε την απόκυτη σλήθεια "σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας, αλλά περιμένω ήδη παρέα". (Η παρέα όντως κατέφθασε στο επόμενο 5λεπτο και θεώρησα καλοπ να μην αναφέρω τίποτα σχετικό)Μου θυμίζει τώρα που το σκέφτομαι την σκηνή στο Scent of a Woman (μόνο που εγώ δεν είμαι τόσο όμορφη όσο η Γκαμπριέλ Ανβαρ)...Πιστεύω δεν θα θυμάται την χυλόπιτά μου ως τραυματική. Κι έτσι το ήθελα να είναι.