Σ' ευχαριστώ για τις απαντήσεις που μου δίνεις - και ίσως επηρεάζουν κι άλλους- αλλά εμένα με βοηθάνε να δω λίγο πιο καθαρά κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, ειδικά εδώ μέσα θα μιλήσω για διάφορα θέματα που έχω περάσει και θα αναφερθώ σε καταστάσεις που ήταν επιπονες ίσως και πλέον με ακόμη λιγότερο φόβο περί έκθεσής μου γιατί βρίσκω χρήσιμο πλέον να μιλάμε. Γιατί κι εγώ έζησα καταστάσεις που με έβγαζαν από υπερβολική έως τρελή. Γιατί υπάρχουν ίσως κι άλλα άτομα που βασανιζονται και δεν ξέρουν πως να το διαχειριστουν αλλά κατανοώ ότι πρέπει να το επεκτείνω και πέρα από τις δικές μου εμπειρίες χωρίς όμως να φοβάμαι την έκθεση. Με έκαναν να ντρέπομαι να μιλήσω. Με έκαναν να ντρέπομαι για το ότι δεν είμαι αρκετά δυνατή. Με έκαναν να ντρέπομαι για το ότι ήθελα να μιλήσω γι αυτά. Για το ότι με πονουσαν και αφού είχε περάσει καιρός. Με έκαναν να ντρεπομαι που δεν τα αντιμετώπιζα κτλ. Και τώρα που είμαι πιο δυνατή έχω αποφασίσει ότι πρέπει να μιλάω. Να μην ντρέπομαι. Και όχι να φοβάμαι μην τυχόν και ενοχληθεί κάποιος με αυτά που θα πω από την στιγμή που ισχύουν. Τελικά όντως, για τα πιο επώδυνα και τα πιο δύσκολα θα πρέπει να, μιλάμε. Να μην είμαστε εντάξει ακόμη και όταν είναι εκτός της δικής μας σφαίρας. Κι αυτό με το λάθος του άλλου έχεις απόλυτο δίκιο, τα βάφτισαν αυτά λάθη: "Λοιπόν άλλο το στιγμιαίο λάθος, άλλο η κακόβουλη ενέργεια και η παραβατική συμπεριφορά κ.λ.π.." και ναι δείχνουν ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που δύσκολα αλλάζουν και σίγουρα όχι όταν το μόνο που τους νοιάζει είναι μην τυχόν και χρειαστεί να απολογηθούν. Υ. Γ. Εμένα μου την δινει που προτιμάμε σαν κοινωνια να δείχνουμε μεγαλύτερη κατανόηση σε όποιον κάνει κάτι άσχημο πάρα σε αυτόν που την υφίστανται μέχρι να βρεθούμε σε αυτή την θέση. Επιλογές είναι. Και δεν μπορώ να βρω πλέον ούτε το να ναι ο άλλος ή άλλη 20 σαν ελαφρυντικό όταν ξεπερνάνε τα όρια.
