Καλημέρα Ανία (:Αλίμονο, σ' ευχαριστώ κι εγώ για τις συζητήσεις που κάνουμε κατά καιρούς (:Καλά έκανες και αποφάσισες να μιλάς! Να σιωπήσεις γιατί, και ποιόν θα εξυπηρετούσε η σιωπή σου; Σίγουρα όχι εσένα. Αν ενοχληθεί κάποιος ή όχι φυσικά και δεν πρέπει να σε απασχολεί. Χαίρομαι που νοιώθεις πλέον πιο δυνατή, άλλωστε το να μιλάμε αυτό δείχνει: δύναμη. Όποιοι προσπαθούνε να μας κάνουν να νοιώσουμε ενοχές για πράξεις άλλων, ας λύσουνε πρώτα τα δικά τους θέματα πριν αρχίζουν να μοιράζουν συμβουλές. Υπάρχουν αμέτρητοι, χιλιάδες άνθρωποι που κακοποιούνται καθημερινά. Πολλοί είναι τόσο "μέσα" σε αυτό που ζούνε, που δεν είναι σε θέση να κρίνουν και να αναγνωρίσουν την κακοποίηση που δέχονται. ΕΙΔΙΚΑ όταν αυτή δεν αφήνει ορατά σημάδια. Ευτυχώς υπάρχουν και πάρα πολλοί που μιλάνε εφόσον έχουν "ξεφύγει" και έχουν αποστασιοποιηθεί συναισθηματικά. Είναι εξωφρενικό να σου λένε ότι πρέπει να ντρέπεσαι ΕΣΥ, και να σου χρεώνουν με αυτόν τον τρόπο ευθύνες ξένες. Θεωρώ ότι η περίεργη (για μένα) ανοχή απέναντι σε απαράδεκτες συμπεριφορές όπως εκφράζεται συχνά εδώ μέσα, παίζει και αυτή τον ρόλο της. Έχουμε διαβάσει άπειρες φορές "μην κοιτάς τι έκανε πριν σε γνωρίσει, σημασία έχει πως φέρεται μέσα στην σχέση σας" λες και ο άλλος/η άλλη ήταν κλινικά νεκρός/νεκρή πριν σε γνωρίσει. Ή διαβάζουμε για απερίγραπτους ανθρώπους με αχαρακτήριστες συμπεριφορές και δίνουμε συμβουλές τύπου "συζήτησέ το μαζί του/της". Καμιά φορά γελάω, αλήθεια στο λέω. Δηλαδή δεν μπορώ να φανταστώ καθόλου το νόημα και την ροή της συζήτησης. Από μένα καμία ανοχή σε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν Χριστό και τραυματίζουν όποιον κάνει το λάθος να τους εμπιστευτεί. Βλέπεις, ΑΥΤΟ ΝΑΙ, μπορεί να χαρακτηριστεί ως λάθος. Καμιά φορά πρέπει να είσαι ανώμαλος για να προβλέψεις/υποψιαστείς καταστάσεις όπως αυτές μπορούνε να προκύψουν. Υπάρχουν άνθρωποι γεννημένοι βαμπίρ και αυτό δεν μου το βγάζει κανένας από το μυαλό. Όταν υπάρχουν άνθρωποι που ξεγελάνε όλο τον κόσμο και δείχνονται συμπαθητικοί ενώ εντός των τοιχών γίνονται Χάνιμπαλ, τι να λέμε. Είναι απλό, αλλά ταυτόχρονα μερικές φορές πολύ δύσκολο. Όταν κάποιος μας κάνει να νοιώθουμε άσχημα, όταν αρχίζουμε και αμφισβητούμε την ίδια μας την κρίση. Όταν σε μια σχέση δεν είμαστε καλά και μας λένε υπερβολικές/υστερικές/τρελές για όσα νοιώθουμε, κάνουμε στροφή και φεύγουμε. Καμία συζήτηση, καμία ερώτηση, καμία ανοχή. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους άντρες. Ας είναι ο άντρας μας, η γυναίκα μας, ο πατέρας η μητέρα και ο ίδιος ο Θεός. Μην σου πω ακόμη χειρότερα αν είναι "δικοί μας" άνθρωποι. Τι τους θέλεις τους εχθρούς που λένε. Και ναι, συμβαίνει αυτό που λες συχνά, γίνεται μετάθεση ευθυνών. Σου λένε γιατί έμεινες, γιατί το ανέχτηκες, γιατί δεν έφυγες.. Κανείς δεν λέει όμως ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι και δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούνε ελεύθεροι. Πήγε η άλλη 36 χρονών γυναίκα με τον αδερφό του άντρα της, και κατηγορεί τον σύζυγο για απιστία. Αν και να σου πω την αλήθεια ακόμη και αν δεν τον συκοφαντούσε δεν θα είχα καλύτερη γνώμη από ότι έχω τώρα. Απλά η συγκεκριμένη έδωσε όλα της τα ρέστα.