Προτιμώ την εκτέλεση του Κοτσιρα μεταξύ μας, μ' αρέσει που το λέει πιο αποστασιοποιημενα φαινομενικά γιατί έτσι δίνει μεγαλύτερο βάθος στον πόνο. Ενω με την Νεγκα νιώθω ότι μεν κλαίω αλλά και κλαίγομαι. Εννοώ ότι το κομμάτι έχει μια ειρωνεία και μια απαξίωση για να κρύψει τον πραγματικό πόνο και την πραγματική πληγή, όπως το πληγωμένο ζώο που προσποιείται τον επιθετικό για να απομακρύνει όσους βρίσκει επικίνδυνο.(ελπίζω να μην είμαι εκτός θέματος, πολύ)