Μια φορά που την είχα πατήσει κάπως έτσι, και είχα την έντονη επιθυμία να παίρνω τηλέφωνο έναν που με έφτυνε παντοιοτροπως, για να συγκρατηθω να μην ξεφτιλιστω είχα πει από μέσα μου, ότι πρέπει να φερθω, όπως θα μου άρεσε να έχω φερθεί, όταν θα τον έχω πια ξεπεράσει και δεν θα σημαίνει τίποτα για μένα.Και ο τρόπος αυτός ήταν απλα να μην κάνω καμία άλλη κίνηση προσέγγισης. Ξέρεις γιατί το έκανα αυτό; Αφενός γιατί ήταν μεγάλο το κόλλημα και ζοριζομουν πολύ, αλλά κυρίως γιατι ήξερα ότι πολύ αργά ή γρήγορα, ΕΠΡΕΠΕ να μου περάσει. Και όταν θα μου περνούσε, δεν θα ήθελα να έχω στο βιογραφικό μου "πέσιμο στα πατώματα" και "άκυρα τηλεφωνήματα". Πέρασα λίγο δύσκολα τότε, θυμάμαι, αλλά πέτυχε.Και στα δικά σου, αν θες.