Θεωρώ ότι θα ίσχυε αυτό που ισχυρίζεσαι μόνο στην περίπτωση που οι μερικές γυναίκες (και άνθρωποι κατ' επέκταση) ήταν πιστοί κλώνοι των γονιών τους και απόλυτοι μίμοι των συμπεριφορών τους, χωρίς ιδία προσωπικότητα και χαρακτήρα.Το "α, οι γονείς μου φταίνε" που αυτές (ή/και αυτοί) δεν μπορούν να διαχειριστούν τη διαθεσιμότητά τους στη διάδρασή τους με τους άλλους, είναι μια βολική μεν, τεμπέλικη και επιπόλαια δε δικαιολογία.Βλέπουν ότι έχουν πρόβλημα. Το υγιές είναι να προσπαθήσουν, τουλάχιστον, να το διορθώσουν, αντί να αραδιάζουν αρλούμπες λαϊκής ψυχολογίας απαλλάσσοντας εαυτόν και παρασύροντας άμαχο πληθυσμό στο "δράμα" τους.
