Tείνεις να ξεκόβεις ένα κομμάτι της σχέσης (το συναισθηματικό), από τα υπόλοιπα, κάνοντας μια αυθαίρετη διαμερισματοποίηση, η οποία εξηγείται ακριβώς από την έλλειψη εμπειρίας γάμου. Το συναισθηματικό κομμάτι βεβαίως κι είναι αλληλένδετο με όλα τα υπόλοιπα, αλλιώς κανένας δεν θα ρουτίνιαζε μέσα σε ένα γάμο, θα λειτουργούσαν όλα με συμπλέκτη και κιβώτιο ταχυτήτων. Πέραν αυτού όμως η ίδια η δέσμευση του γάμου, που λύεται δυσκολότερα από ένα απλό σύμφωνο συμβίωσης (το οποίο επιλέγουν ολοένα περισσότεροι νέοι άνθρωποι λόγω του πολύ μικρότερου κόστους του), αποτελεί μια παράμετρο που δημιουργεί συναισθηματικό πρόσημο. Κατ'αρχάς είναι ακριβώς αυτό μια δέσμευση. Ο γάμος με την μορφή που υφίσταται στην κοινωνία μας δηλώνει στο ζεύγος και στην έξωθεν κοινωνία πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ερωτική αποκλειστικότητα aka μονογαμία, συντροφικότητα, στήριξη στα δύσκολα σε ασθένεια και φτώχεια, κοινή υπευθυνότητα και υπαιτιότητα ενδεχομένως ως και σε νομικές διεκδικήσεις/διενέξεις! Αυτά όλα δημιουργούν μια συναίσθηση του μη αναπόδραστου. Με τον άνθρωπο που παντρεύεσαι, μέχρι την λύση του γάμου, πας πακέτο, θες δεν θες. Αν κάνεις και παιδιά μαζί του, τον παίρνεις και στο μνήμα! (Δεν εννοώ δεν μπορείς να χωρίσεις, φυσικά, αλλά ότι για πάντα θα είναι ο πατέρας των παιδιών σου, το μισό DNA τους θα είναι το δικό ΤΟΥ). Επομένως η αίσθηση αυτή του αναπόδραστου λειτουργεί1. ανακουφιστικά σε όσους νιώθουν μια κάποια ανασφάλεια κι επομένως τους μεγεθύνει τον έρωτα2. επιβραβευτικά σε όσους έχουν κοπιάσει για να φτάσουν εκεί κι επομένως τους δημιουργεί αίσθηση ολοκλήρωσης3. πανικοβλητικά σε όσους δεν είναι σίγουροι ότι "έζησαν όσα ήθελαν να ζήσουν" κι επομένως δημιουργεί υπαρξιακό πανικό (το ίδιο κι η εγκυμοσύνη της συντρόφους σε πολλούς άντρες κι αρχίζουν τότε ακριβώς να ξενοπηδάνε)4. αγχωτικά σε όσους συναισθάνονται το μέγεθος της ευθύνης των δύο, πλέον, ανθρώπων5. εγγυητικά και δημιουργώντας μια ευπρόσδεκτη αίσθηση ελέγχου και μακρόπνοου σχεδιασμού σε όσους τυχόν προβλέπουν τις ατυχίες και δυσκολίες της ζωής: ποιός θα τους κληρονομήσει αν τους πατήσει μια νταλίκα αύριο, ποιός θα δώσει εντολή να κλείσουν το μηχάνημα μηχανικής υποστήριξης στην εντατική, ποιός θα φροντίσει την ανεκτίμητη συλλογή τους με γραμματόσημα ή κύβους του Ρούμπικ, ποιός θα ποτίζει τον κήπο στο Ζούμπερι, κι άλλα μεγάλα και μικρά ζητήματα που απασχολούν διάφορους ανθρώπους για το μέλλον που ούτε που τα έχεις σκεφτεί (και γιατί να τα σκεφτείς; καθένας τα δικά του σκέφτεται). Κι άρα επηρεάζεται επαρκώς και το συναισθηματικό κομμάτι, ώστε να υποστηρίζω μετά τεκμηρίου ότι, ναι, αλλάζουν πάρα πολλά με το γάμο!
