Θα απαντήσω και κάτι ακόμα, σε αυτούς τους μερικούς, που το παίζουν πνευματώδης, μουσικόφιλοι, μορφωμένοι (συμπληρώστε κι ό,τι άλλο θέλετε με υπέροχα και εύηχα επίθετα) τα παιδιά λοιπόν με το αλήτικο υφάκι με γονείς κάγκουρες, μηχανόβιους, μη κοινωνικά αποδεκτούς, με όχι λαμπερά κοινωνικά στάτους, έμαθαν να αγαπούν την μουσική τους, να βάζουν ακουστικά και να χάνονται σε κόσμους μαγικούς, να αντιμετωπίζουν με δύναμη και αξιοπρέπεια τις αντιξοότητες της ζωής, να χαμογελούν και να κλαίνε όταν χρειάζεται, να μιλούν και να διεκδικούν όταν το επιθυμούν και στην νεαρή τους ηλικία, η σκέψη τους να αγγίζει την σοβαρότητα και την αποφασιστικότητα ενήλικα. Αυτά τα παιδιά με την αλήτικη εμφάνιση, έμαθαν να περπατούν στα χαλίκια ξυπόλυτα και να μην κλαίγονται. Έμαθαν να αγαπούν τον αθλητισμό, να ακούν μουσική να βοηθούν με ανιδιοτέλεια, αυτά τα παιδιά επιβίωσαν και δυνάμωσαν, έγιναν κοινωνικά και έμαθαν να αντιστέκονται σε κάθε ψευτιά και να σε κοιτούν κατευθείαν στα ματια, σε αντίθεση με άλλα παιδαρέλια που στην 3η γυμνασίου ακόμα παίζουν με κούκλες.