Όταν σπούδαζα Αθήνα να δεις τι τους έκανα μερικούς μήνες πριν ξενοικιάσω και πάω στο τσάμπα σπίτι στο Θησείο.Με το που κατάλαβα τη βλακεία της υπόθεσης και πόσο κορόιδα είναι μερικοί,περίμενα να περάσουν οι ώρες κοινής ησυχίας και στο καπάκι κλαρίνα και ήχους από κοπάδια που βόσκουν δυνατά.Εννοείται δεν άνοιγα πόρτα στους ενοίκους που ερχότανε με υφάκι για παρατήρηση.Είχαν φωνάξει άπειρες φορές την αστυνομία,αλλά οι καημένοι δεν ξέρανε ότι πρόσεχα να μην ξεπερνάω τα ντεσιμπέλ της ηχορρύπανσης.Έκανα παραγγελίες πίτσες από καρτοτηλέφωνο σε κάτι ζωάδια που ζούσανε στον πρώτο και αυτοί τις τρώγανε.Ήτανε που ήτανε χοντροί,μετά από λίγο καιρό είχανε γίνει σαν φώκιες.Πέταγα φυλλάδια από πανηγύρια στην είσοδο της πολυκατοικίας και κάτω από τις πόρτες.Εννοείται πως χτυπούσα όλα τα κουδούνια του θυροτηλεφώνου πριν μπω στο σπίτι οποιαδήποτε ώρα και να ήταν.Τους έκανα γκράφιτι με το σήμα της ομάδας του χωριού μου στον καθρέφτη του ασανσέρ,τους κόλαγα αυτοκόλλητα της ομάδας στα τζάμια των αυτοκινήτων.Και άλλα πολλά.Δεν είχανε όμως και καμία βάσική απόδειξη για να με κατηγορήσουν,επειδή ο βλάχος είναι πονηρόε.Απλά και μόνο επειδή μπορούσα να τους κάνω τη ζωή δύσκολη,έβγαζα πάνω τους όλο το μένος που απέκτησα για την Αθήνα.Κόμπλεξ κατωτερότητας;Ας είναι.