Έχοντας νιώσει κάπως έτσι, αλλά με έντονη ενόχληση που ένιωθα έτσι και κάπως ότι είμαι γελοία με αυτόν τον τρόπο, μπορώ να πω ότι είναι εφικτή η πρόοδος. Απλά δεν θα σε σώσει κανένας άλλος πέρα από τον εαυτό σου, καλοί φίλοι θα σε στηρίξουν (η καλυτερη οικογένεια είναι και είναι όμορφο να ανήκει σε αυτούς και εκείνη που σας δένει κοινό αίμα εννοείται) αλλά και να ήθελαν, δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά σου. Όταν ήμουν μέσα σε αυτή την αίσθηση απόγνωσης και καθώς ένιωθα πολύ αδύναμη περίμενα να με σώσει αυτός που θεωρούσα ότι με βλάπτει, αλλά ευτυχώς για μένα έγιναν όλα τόσο μα τόσο βούρκος και ένιωθα ότι δεν μου ταίριαζε όλο αυτό, ότι δεν θέλω να είμαι έτσι όπως είμαι και πως αρνούμαι τόσο ετεροκαθορισμό. Ίσως κι εσύ πρέπει να βρεις το δικό σου πάτο, να πεις το δικό σου φτάνει και αντί να σε λυπάσαι για τον ξεπεσμό να θυμώσεις ή ακόμη καλύτερα να εξοργιστεις κι αυτή την οργή που θα σε βγάλει από το τέλμα να την χρησιμοποιήσεις υπέρ σου, αν δεν μπορείς μον@, υπάρχουν ειδικοί αλλά σίγουρα θέλει ψάξιμο για να βρεις αφενός καλό Επαγγελματια αλλά και ταιριαστό στην περίπτωση σου αλλά κι εσένα σαν άτομο.