Δεν τον αγαπας κουκλα μου. Εξαρτημενη εισαι.Δικαιολογεις τον εαυτο σου οτι μενεις γιατι τον αγαπας και δικαιολογεις τον ασχημο τροπο συμπεριφορας του γιατι λεει οτι σε αγαπαει.Δινεις σημασια στα λογια και οχι στις πραξεις. Υποθετεις οτι επειδη εσυ λες σ'αγαπω και το πιστευεις, κανουν ολοι το ιδιο.Μην προσπαθεις να καταλαβεις γιατι σου φερεται ασχημα ενας ανθρωπος που λεει οτι σε αγαπαει. Δεν πρεπει να σε απασχολει αυτο.Γιατι θες να μπεις στην λογικη ενος ανθρωπου που δεν θελει να σε καταλαβει?Μην προσπαθεις να δεις τον εαυτο σου ως παραλογο που εχεις αμφιβολιες. Παραλογο ειναι που μενεις, και οχι που σκεφτεσαι.Το λες και μονη σου... οτι δεν σου βγαινει η λεξη... ουτε στον εαυτο σου δεν μπορεις να το πεις. Δεν φοβασαι απλα να μιλησεις, φοβασαι να σκεφτεις.Πως να μην σκεφτεσαι οτι τρελενεσαι, οταν φοβασαι ακομα και να σκεφτεις!Και τι παει να πει οσοι φιλοι τον εχουν δει... Δεν εχεις μιλησει σε κανεναν γι αυτα που νιωθεις? Τεσσερα χρονια?Να δεις ποσοι φιλοι θα σου πουνε "Απορω πως εκατσες τοσο καιρο" ή "γιατι δεν μας τα λεγες τοσο καιρο αυτα" οταν χωρισεις...Προσεχε μην σε τουμπαρει με μαλαγανιες. Δεν υπαρχουν γυρισματα σε τετοιες σχεσεις.
