Μια και αναφέρεις "κλίμακα", θα ήμασταν πολύ μπροστά αν υπήρχε μια αντικειμενική για όλους. Να είχαμε ένα μικρό Θεό να κάθεται πάνω σε ένα σύννεφο, και κάθε φορά που εκφέρει κάποιος μια άποψη να βροντοφωνάζει: "τώρα μιλάει η Αγράμπελη. Οι δικές της εμπειρίες σχετικά κυμαίνονται από το 4 έως το έξι". Όχι ότι αυτός που θα πάρει 10 δεν θα έχει δικαίωμα να πάρει θέση! Απλά καμιά φορά σκέφτομαι ότι κάποιος που είναι του 8, μπορεί να κάνει "συστάσεις" σε κάποιον που είναι του 2. Τουλάχιστον στον έξω κόσμο το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές και προσωπικά με εκνευρίζει. Πολλές φορές κρίνεται μια κατάσταση (όταν μας αφορά προσωπικά), όχι με τον αντικειμενικό βαθμό της δυσκολίας που έχει, αλλά σύμφωνα με το κατά πόσο είμαστε εμείς οι ίδιοι ικανοί να την αντιμετωπίσουμε. Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Αν εγώ δεν μπορώ να περάσω πάνω από μια μικρή λακούβα με νερό, δεν είναι τρομακτική η ίδια η λακούβα. Άλλο είναι το πρόβλημα, η μικρή λακούβα παραμένει μικρή λακούβα όπως και αν την βλέπει ο καθένας μας. Σχετικά με προβλήματα που αφορούν την Οικογένεια, διαβάζω και εγώ καμιά φορά σχόλια που είναι εκτός τόπου χρόνου και ανάλογες απόψεις ακούω να εκφράζονται και σε παρέες. Ο άλλος μπορεί να περιγράφει απαράδεκτες συμπεριφορές που βιώνει από δικούς του ανθρώπους, και οι συμβουλές να είναι τύπου "μάνα είναι μόνο μια" και "όταν την χάσεις θα μετανοιώσεις που μιλάς έτσι". Τρία πουλάκια κάθονταν με άλλα λόγια. Γενικότερα υπάρχει μια τάση να συγχωρούμε τα ασυγχώρητα όταν αυτά προέρχονται από το στενό οικογενειακό περιβάλλον, πράγμα που δεν έχει καμία λογική. Και φυσικά όσο πιο μακριά μας συμβαίνουν και όσο λιγότερο μας αφορούνε, τόσο πιο εύκολα μοιράζουμε συγχωροχάρτια. Πολλοί άνθρωποι είναι πολύ γενναιόδωροι όταν δεν πρέπει οι ίδιοι να υποστούνε αχαρακτήριστες συμπεριφορές. Άλλοι πάλι επειδή δεν έχουν καταφέρει οι ίδιοι να τις αντιμετωπίσουν, προτρέπουν και άλλους να κάνουν το ίδιο. Και υπάρχουν βέβαια και αυτοί που προέρχονται από νορμάλ ή και σωστή Οικογένεια και από αυτούς θα ακούσεις τα "καλύτερα".
