"Υπάρχουν και χειρότερα" ή το "να ευχαριστείς τον θεό που έχεις κι αυτά" είναι μια στενόμυαλη προσέγγιση. Θα επιχειρησω ενα λογικό άλμα και θα ταυτίσω αυτή τη νοοτροπία με την απαρχή της συγγραφής των παιδικών παραμυθιών. Η κοκκινοσκουφίτσα, ο Χένσελ και η Γκρέτελ και αλλά παραμύθια των αδερφών Γκριμ συγκεντρώθηκαν από τα λαϊκά στρώματα, όπου κυκλοφορούσαν ευρέως, ομως μονο προφορικά κι από γενιά σε γενιά. Ο λύκος ήταν η αποτρεπτική μορφή, η απόδειξη του "κακού", που θα συντελεστεί όταν καποιος γινει τολμηρός και αψηφήσει τις δήθεν σοφές προτροπές των καλά γνωρίζοντων. Ο Hänsel και η Gretel αψηφησαν τον φόβο που προκαλεί το άγνωστο δάσος κι έτσι "τιμωρήθηκαν", αφού έπεσαν σαν χέρια της κακιάς μάγισσας.Φυσικά και δεν δημιουργήθηκαν τα παραμύθια αυτά για νανουριζουν τα μικρά παιδάκια και να τους δημιουργούν αισθήματα ασφαλείας και θαλπωρής, αλλά να τα τρομάξουν για το κακό που κρύβει ΠΑΝΤΟΤΕ το άγνωστο. Προεκτάσεις αυτής της τακτικής βρίσκω σε πολλές άλλες εκδηλώσεις της κοινωνικής και εργασιακής μας ζωής. Προσωπικά έχω μάθει να γράφω στις σόλες μου κάτι τέτοιες συντηρητικές "συμβουλές" και να τολμάω γενικά.
