Μεγάλωσα τη δεκαετία του '80 σε φτωχογειτονιές. Μας έλειπαν πολλά, οι γονείς μας ήταν κατά βάση αγράμματοι άνθρωποι, μεροκαματιάρηδες, ούτε το Δημοτικό δεν είχαν βγάλει. Έπεφτε ξύλο πολύ, για κάθε λόγο και για ασήμαντες αφορμές. Είχαμε όμως πάντα χαμόγελο, και παίζαμε στις αλάνες και στα γήπεδα, και ματώναν τα γόνατά μας, χωρίς να αποβλακωνόμαστε πάνω από μία οθόνη. Δεν άκουγες όμως ποτέ να κλαίγονται τα παιδιά για τους γονείς τους, ενώ οι γονείς καμάρωναν για τα παιδιά τους. Ήταν καλύτεροι οι γονείς τότε και χειρότεροι σήμερα; ήταν καλύτερα τα παιδιά τότε και χειρότερα σήμερα; Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω, καμία φορά φοβάμαι ότι η άκρατη ευμάρεια μας έκανε κακό σε όλα: μας έκανε χειρότερους γονείς και χειρότερα παιδιά. Και έτσι οι πρώτοι βρίζουν τα δεύτερα και τα δεύτερα τους πρώτους.
