Ειχα ακριβως το ιδιο μεχρι μια νεαρη ηλικια "δεν αισθανομουν τπτ ουτε χαρα ουτε λυπη ουτε στεναχωρια ουτε συμπονια" και υπαρχουν ακομα απομεινάρια αυτου του αισθηματος που πιστευω οτι ειναι φυσικο ο καθενας να εχει. Το ξεπερασα αρχικα συνειδητοποιώντας την κατασταση εξηγωντας οταν φτασεις πατο ψυχικα δεν εχεις τπτ απολύτως να χασεις οποτε δοκιμασα πολλα πραγματα. Επαιρνα πιο αυθόρμητες αποφασεις και προσπαθουσα να προκαλεσω μια μεγαλη αντιδραση προκειμενου να ειμαι σε θεση να νιωσω καποια αισθηματα. Ειναι περιεργο να με καταλαβει καποιος που δε το εχει ζησει οπως και οι ανθρωποι του περιγυρου μου οπως και οι ψυχολογοι χωρις να αποκλειω το οτι μου δωσαν μια κατευθυνση στην θεραπεια η οποια μονο εγω μπορουσα να μου δωσω. Τελικα κατεληξα πως οτι εκανα ηταν ανουσιο και πως επρεπε να αλλαξω κατι ριζικα δοκιμαζοντας καινουρια πραγματα που μου κινουσαν το ενδιαφερον γνωρίζοντας καινουριο κοσμο και μιλώντας πιστευω οτι ειμαι σε πολυ καλύτερη θεση απο οτι ημουν. Η δικη μου συμβουλη γινε αυθόρμητη μη σε νοιαζουν οι γνωμες των αλλον βγες εξω ακομα και με την παραμικρη ευκαιρια προσπαθησε να διασκεδασεις και ολο θα κυλήσει απο μονο του με το να αραζεις και να ψαχνεις λυση δε θα γινει τπτ δοκιμασε τον εαυτο σου και τα ορια σου κυρίως ομως ΒΓΕΣ ΕΞΩ και ΓΝΩΡΙΣΕ ΚΟΣΜΟ