και εγώ είμαι σε μια παρόμοια φάση... έχω χάσει τον μπαμπά μου εδώ και χρόνια, κολλητή μου είναι η αδερφή μου, οι παρέες μου είναι στον κόσμο τους και πριν 2 μήνες έκανα την πρώτη μου σχέση (είμαι 23). Δεν έχουμε προχρήσει και αυτό με αγχώνει, ειδικά τώρα που νιώθω ότι τον χάνω εξ αιτίας αυτού. Δεν ξέρω αν σε βοηθάει που υπάρχουν και άλλοι που σου μοιάζουν σε όλα αυτά. Δεν ξέρω καν και αν έχει νόημα αυτό το σχόλιο. Απλά θα σου πω αυτό που κάνω και εγώ και με βοηθάει. Βγες με αυτές τις παρέες που λες και ας μην ταιριάζετε 100%. Βγες, πιες, χόρεψε και πέρνα καλά για τον εαυτό σου. Και να δεις που μόλις το πάρεις χαμπάρι ότι η ζωή είναι μικρή και δεν υπάρχει λόγος να σκάμε για τα πάντα, θα απελευθερωθείς. Δεν σε ξέρω, αλλά είμαι σίγουρη πως είσαι, το λιγότερο, υπέροχη! Και να ξέρεις πως πάντα υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε καταλάβει! απλά δεν τον έχεις βρει ακόμα.