Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το λένε σαν κάτι τρομερό να καταλήξεις μόνος σου. Ότι τι; Δεν λέω ότι θα πω όχι σε μια όμορφη σχέση που θα με γεμίζει τρυφερά αισθήματα και θα μπορώ να νιωθω άνετα με τον άλλον και τον εαυτό μου σε μεγάλο βαθμό και για πολλή ώρα, αλλά αν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στον ορίζοντα θα μαζέψω γάτες, θα βάψω μωβ το μαλλί, θα φορέσω ακόμη και πορτοκαλί μπουφάν και ροζ γυαλιά. Είναι ωραίο να έχεις συντρόφους στη ζωή, κι εννοώ να βρισκεις άτομα που να επικοινωνείτε βαθιά, να καταλαβαίνεστε και να σε γεμίζουν βαθιά αγάπη γιατί είναι πολύ όμορφο να αγαπάς. Πιο όμορφο κι απ' το ν' αγαπιεσαι. Να θες να μοιράζεσαι την σοκολάτα σου μέχρι και εσένα τον ίδιο.Αλλά αυτή η αηδία περί πετυχημένων/αποτυχημενων ανθρώπων είναι για ν' ανακουφίζει τους ανολοκλήρωτους που δεν ξέρουν που τους πάνε τα τέσσερα και φοβούνται να μείνουν μισή ώρα μόνοι τους. Δεν ξέρουν επίσης πως να διασκεδάσουν τον εαυτό τους μόνοι τους, τους λείπει λογικά η δημιουργικότητα, η φαντασία και η δύναμη και γι αυτό θέλουν να κάνουν τον υπόλοιπο κόσμο να νιώθει άσχημα. Ο καθένας αυτά που του ελαχαν και αυτά που λαχταρά ας έχει χωρις τις ταμπέλες των άλλων. Όχι άλλες φοβίες, να χαρούμε τα νιάτα (;) και την ομορφιά (!!!!) μας δηλαδή!