Για μένα δεν υπάρχει αγάπη. Όταν δεν υπάρχει αγάπη προφανώς και δεν υπάρχει φιλια μάλλον. Ας ξεκινήσουμε από εκεί. Πχ. Και εγώ νομίζω ότι αγαπάω την κολλητή μου φίλη που είμαστε κολλητές από 5 ετών, αλλά τελικά δεν είναι αγαπη. Θα σου πω αμέσως τι είναι. Αγαπάω τον ίδιο μου τον εαυτό μέσα από εκείνη. Γιατί απλώς αυτή αποτελεί κομμάτι του εαυτου μου. Οπότε στην ουσία αγαπάω τον ίδιο μου τον εαυτό ξανά και ξανα, κανέναν άλλον. Και με την οικογένεια το ίδιο ισχύει. Δεν αγαπάς την οικογένεια σου. Απλώς ο άνθρωπος στη πραγματικότητα είναι τόσο αδύναμος, που βρίσκει ασφαλεια στην οικογένεια. Αν πεθάνει κάποιος από την οικογένεια σου δεν θα στεναχωρεθεις γιαυτον, θα στεναχωρεθεις επειδή ΕΣΥ δεν θα τον ξαναεχεις, σκέφτεσαι τον εαυτούλη σου δηλαδή, στεναχωριέσαι γιατί χάνεις μια για πάντα ο,τι σου πρόσφερε εκείνος. Και το ίδιο ισχύει και για τους φιλους και για την οποιαδήποτε σχέση. Φιλία δεν υπάρχει γενικά.
