Κοπελια,σε καταλαβαινω.Το να μενει κανεις για λιγο μονος με τον εαυτο του(ειδικα μετα το τελος μιας σχεσης για να κανει την αυτοκριτικη του,να επαναπροσδιορισει τα θελω του,τις αναγκες του κτλ) ειναι καλο...οταν ομως η μοναξια τραβαει εις μακρος,ειναι αφορητη!Θα σου ελεγα να μην απογοητευεσαι...εχω περασει τετοια φαση(κρατησε 5 χρονια) ,οπου ερχοταν στη ζωη μου ολες οι περιπτωσαρες που το μονο που τους ενοιαζε ειναι πως θα καρφωσουν το καρφακι τους.Ευτυχως εδειχναν τις προθεσεις τους εγκαιρως,ωστε καπως μπορεσα να προφυλαχτω.Ομως ειχα φτασει στο σημειο να αναρωτιεμαι μηπως εκανα κατι λαθος εγω(σαφως κ οι συμβιβασμοι σε καποια θεματα χρειαζονυατι να γινονται εκατερωθεν),μηπως εδινα στους αντρες λαθος εικονα και δε με επαιρνε κανεις τους στα σοβαρα.Κατεληξα στο οτι ,ηταν απλα θεμα συγκυριων και για καποιο λογο επρεπε να την περασω αυτη τη φαση.Ωσπου καποια στιγμη ηρθε στη ζωη μου ο τωρινος μου συντροφος και επιτελους νιωθω πληρης και γεματη απο αγαπη,μετα απο μια μακραν περιοδο ταλαιπωριας(οπως σου περιεγραψα).Γι'αυτο σου λεω,μη το βαζεις κατω,θα το βρεις το ταιρι σου,κανεναν δε χανει ο Θεος,λεει η μαμα μου! ( <3 ).
