Θα με συγχωρέσεις, αλλά οφείλω να επισημάνω εφόσον δεν έχεις νιώσει στο πετσί σου την υλική φθορά (που έρχεται μόνον με ασθένεια ή με γήρας) τότε αυτό που ονοματίζεις "νιώθω γέρος" είναι μια κατάσταση του νου η οποία προκύπτει ακριβώς από τον εστιασμό του νου σου σε αδυναμίες που δεν προκύπτουν από φθορά, αλλά από την έμφαση στις επιλογές που (δεν) έχεις, όπως λες. Θεωρητικώς, αν αύριο άλλαζε ο τρόπος ζωής ή η δυνατότητα επιλογών (μην κοιτάς αν είναι ρεαλιστικά εφικτό αλλά αν λογικώς υφίσταται σε θεωρητικό επίπεδο), θα έπαυες να θεωρείς εαυτόν γέρο. Θα ξανάνιωνες.Είναι κάτι το πολύ διαφορετικό αυτό που ονοματίζει η Αγγελάκη-Ρουκ και το εκφράζει με τεράστια ειλικρίνεια: την υλική φθορά. Τα γηρατειά είναι αναπόδραστα.