Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω από κοντά. Please, απευθύνσου σε όσους μπορούν να το κάνουν, γιατί έχεις πέσει στην γνωστή ενοχικότατη παγίδα που προσωπικά την ξέρω πάρα πολύ καλά, αυτήν του να βοηθάς μόνο τον σημαντικό άλλο και όχι τον εαυτό. Ο άνθρωπος που λαμβάνει βοήθεια, στηρίζει δυνατότερα τον άνθρωπό του. Μιλάω για βοήθεια ειδικού (υπάρχουν και ομάδες με άτομα που στηρίζουν καρκινοπαθείς και το αίσθημα συμπαράστασης είναι απίστευτα δυνατό) αλλά και ουσιαστική στήριξη φιλική και οικογενειακή. Ελπίζω να ανοίγεσαι και κάπου πέραν Εξομολογήσεων (εννοείται πως και το γράψιμο, ειδικά σε μορφή ημερολογίου βοηθάει εξαιρετικά) και να παραδέχεσαι πόσο αβάσταχτο είναι αυτό, για να βγαίνει από μέσα σου. Όσο το "παίζεις" δυνατή και λες "έλα μωρέ είμαι καλά" κάποια στιγμή θα σκάσεις/σπάσεις. Πρόλαβέ το, φίλη, σου το λέω από δική μου εμπειρία. Αυτή είναι η ανθρώπινη κατάσταση, ένα φάσμα ευτυχίας, μετριότητας και πόνου - σε εναλλαγές. Δεν είσαι μόνη σου, συγχαρητήρια για το κουράγιο σου και δείξε υπομονή, επιμονή και αυτοσυγκράτηση στο μέτρο του δυνατού (το περιστατικό με τον ταξιτζή ατυχέστατο αλλά εννοείται πως δεν θα σε πείραζε αν δεν είχες αυτή την τεράστια δυσκολία στην ζωή σου αυτή την περίοδο, και φυσικά ξέσπασες γιατί μετέφερες το πρόβλημα). Η ευχή μέσα από την καρδιά μου και για τους δυο σας είναι να μην πονάτε. Σωματικά και ψυχικά. Κάθε καλή τύχη!