Μαρία μου σ ευχαριστώ πολύ.Την πέρασα αυτήν την ενοχικη φάση, όταν κάποια στιγμή οι γιατροί στο πρώτο νοσοκομείο άφησαν την υπόνοια (λανθασμένα) ότι τον κόλλησα κάτι. Η ψυχολόγος μου με βοήθησε πολύ. Το αναγνωρίζω όλο αυτό και προσπαθώ να το αλλάξω. Ήδη το έχω βελτιώσει. Ασφαλώς χρειάζομαι βοήθεια τουλάχιστον μια πάρειστικη συντροφιά και δεν ντρέπομαι να τη ζητήσω, σας το ορκίζομαι. Είμαι άνθρωπος που μιλάει... Γι αυτό και αυτή τη φορά την έλαβα ευτυχώς. Απλά μια τέτοια κατάσταση, όπως ξέρουν ή υπολογίζουν οι περισσότεροι, είναι δύσκολη. Το μόνο που μπορείς είναι με διάφορους τρόπους να την ελαφρύνεις. Και πιστέψτε με πως το βάρος πέφτει πολύ διαφορετικά ανάλογα με το πρόσωπο. Ας πούμε σε αυτήν την ιστορία το πρόσωπο που τα σηκώνει ΟΛΑ είμαι εγώ. Κι ας ζήτησα βοήθεια κι ας ζήτησα διευκόλυνση από άτομα του περιβάλλοντος του κυρίως. Σχεδόν την απαίτησα. Μέχρι που προσπάθησα να την αποσπάσω με ψέμματα με ραδιουργιες. Από το 100% έλαβα ένα 10% βοήθειας κι αυτό με το ζόρι. Κι αντε εγώ είμαι μια ξένη γι αυτούς. Αυτός μπορεί κανείς να καταλάβει πως νιώθει που οι άνθρωποι του ήταν/ειναι απόντες; Εγώ τρόμαξα. Νόμιζα πως παίζω σε επεισόδιο του πάμε πακέτο. Όταν το κατάλαβε κι εκείνος καλά, κρεμάστηκε από πάνω μου και του επιτρέπω να κρεμαστεί για όσο χρειαστεί μέχρι να γίνει εντελώς καλά γιατί κανένας μα κανένας άνθρωπος δεν αξίζει τέτοια αντιμετώπιση. Ανθρώπινα το λέω, πόσο μάλλον που τον αγαπάω τόσο πολύ. Τον ξενύχτησα 3 μήνες συνεχόμενους και η μάνα του ούτε βράδυ. Και συνεχίζω. Και μόνη μου είμαι και θα είμαι. Δεν το λέω μοιρολατρικα, αλλά αφού ξεπέρασα το πρώτο, δεύτερο, τρίτο σοκ μέτρησα την κατάσταση και εχω συνειδητοποίησει πλήρως τι θα πάρω και τι μπορώ να δώσω. Τώρα είμαι καλά.. Γιατί ξέρω. Απλά έχω ξεσπάσματα. Και ευτυχώς που τα έχω δηλαδή. Μόνο την οικογένεια μου ευχαριστώ που είναι κοντά μου σε όλα, όσο μπορούν.
