Καλησπέρα Ανια μου κι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Προσποιουμαι λίγο παραπάνω γιατί αν δει κι εμένα να πέφτω θα τα χάσει. Τις έχω τις αντοχές μου...Και για να σου απαντήσω στο υστερόγραφο... Σπάνια θυμάμαι τον εαυτό μου να αφήνει να πέσει κάτω κάποια τέτοια στιγμή είναι η αλήθεια. Μόνο που τώρα είμαι εμφανως επηρεασμένη από την κατάσταση. Και παρατηρήσαμε πως ακόμα και μέσα στο νοσοκομείο αρκετοί "εκμετάλλευτηκαν" την ευγένεια μας και τη μικρή μας ηλικία για να μας επιβληθουν. Μικρή ιστορία: Στην τρίτη χημειοθεραπεια του μας έβαλαν σ ένα δίκλινο με έναν μεσήλικα, ο οποίος είχε λευχαιμία, σκλήρυνση κατά πλάκας με ό,τι συνεπάγεται η κατάσταση αυτή (ψυχολογικά πολλά, βρισιές, πάπιες εντός δωματίου). Η μαμά του, μεγάλη σε ηλικία (πάνω από 70) έχοντας κουραστεί πλέον, δεν ακολουθουσε τους κανόνες υγιεινής (δεν φορούσε μάσκα, δεν καθάριζε το μπάνιο),πραγνα εξαιρετικά επίφοβο για ανοσοκατεσταλμενους. Περνώντας οι γιατροί κάποια στιγμή, ενημέρωσαν για πολλοστή φορά, ότι δεν πρέπει κανείς να βγαίνει στο μπαλκόνι για να μην μεταφέρουμε μικρόβια από τα περιστέρια εντός δωματίου. Η εν λόγω κυρία, την οποία στην αρχή λυπήθηκα τόσο πολύ λόγω ηλικίας και κατάστασης, έβγαινε συνέχεια έξω για να διατηρήσει τα φρούτα της κρύα... Τα φρούτα ναι. Ενημέρωσαν λοιπόν οι γιατροί και έφυγαν. Επειδή εμείς ήμασταν στη μεριά του μπαλκονιού, μου είπε χαρακτηριστικά :-Κούκλα μου, κάνε στην άκρη να περάσω στο μπαλκόνι. -Συγγνώμη, δεν ακούσατε τους γιατρούς; Δεν θα βγει κανείς μας στο μπαλκόνι (εγώ ποτέ δεν έβγαινα άλλωστε). - Τι λες βρε που δεν θα βγω; -Κυρία Μαρία, δεν το λέω εγώ. Ούτε είστε μόνοι σας στο δωμάτιο. Δεν πρέπει να εκθέτουμε τους ασθενείς. -Βρε κάνε στην άκρη που θα μου πεις εσύ μικρό παιδί τι πρέπει και τι δεν πρέπει (μεριαζοντας με με το χέρι). Περιττό να πω ότι μέχρι και ο γιος της την έβρισε και εν τέλει απαίτησα (πρώτη και τελευταία φορά) αλλαγή δωματίου. Κι έχω πολλές ακόμα ιστορίες να σας πω, αλλά θέλω απλά να τις ξεχάσω.
