Σαφώς, απλά με αφορμή το σκηνικό αυτό να αναφέρω ότι είμαι άνθρωπος που έχει τη σειρά του σε καθετί που με αφορά. Μου αρέσει να κάνω τη ζωή μου πιο όμορφη βρε αδερφέ, όχι ψυχαναγκασκτική. Ένα φρέσκο λουλούδι, ένα κέικ στο τραπέζι, μια καλή κουβέντα... απορώ ώρες ώρες γιατί να είναι τόσο δύσκολο να είμαστε άνθρωποι με αρχοντική ψυχή και αισθήματα; Γιατί να θέλουν ορισμένα άτομα να προκαλούν στενοχώρια / έριδες / απογοήτευση/ κλπ; Πόσο μάλλον όταν βλέπουν ότι κάνεις πιο ευτυχισμένο από ποτέ το παιδί που γέννησαν;Απλά δεν ξέρω αν ζηλεύει επίσης την προσοχή που μου δίνει ο άντρας μου σε σχέση με το πόσο αδιάφορος είναι απέναντί της ο πεθερός μου (ο οποίος είναι άνθρωπος μάλαμα, απλά δεν την αντέχει άλλο!)