Καραβαν, το έχω ήδη κάνει πάμπολλες φορές. Να της λέω τι ωραίο γούστο που έχεις πχ για ένα καλό σερβίτσιο που αγόρασε παλιά. Ή να της λέω μα τι ωραία είναι τα παλιά υφαντά που είχε φτιάξει μόνη της (το εννοώ δεν την κορόιδευα). Όπως προανέφερα: της έχω πάντα ένα καλό λόγο για κάτι που κάνει βάσει αντικειμενικής και λογικής ορθότητας. Ακόμη κι όταν έχει μαγειρέψει ό,τι ξέρει αλλά το κάνει καλά πάντα την συγχαίρω ''γεια στα χέρια σου'' κλπ. Θεωρώ ότι δεν είμαι άνθρωπος που τσιγγουνεύεται τον λόγο που θα δώσει χαρά στον άλλο. Όμως αυτό που σκέφτομαι αφού έχω πιει πλέον και ένα ωραίο κόκκινο κρασάκι και απολαμβάνοντας την lifoσυζήτηση, είναι πως ο κυριότερος λόγος που γίνεται αυτό το χάλι με τις πεθερές είναι γιατί εμείς ως νύφες μάλλον αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ΔΕΝ αλλάζουν, ειδικά σε μεγάλη ηλικία. Και αναρωτιέμαι αν όντως είναι δυνατή μια τέτοια ριζικότατη αλλαγή, δίχως να υπάρχει υπόβαθρο νοητικό να συνειδητοποιεί τα όρια περί ''σωστού'' και ''λάθους''. Είναι 2 γενιές ολόκληρες, με τεράστιες διαφορές σε πολλά πράγματα. Ειδικά σε μια χώρα σαν την μεταπολεμική Ελλάδα. Επίσης καταλήγω ότι βγάζουν και τη δική τους καταπίεση ίσως, μιας και υπέστησαν χοντρή πίεση ανακατεμένη με παρατηρήσεις 100 φορές τη μέρα από τη δική τους πεθερά. Ποιος ξέρει... Πολλά πράγματα μου φαίνονται περίεργα στην πεθερά μου, εντούτοις σκέφτομαι να συνεχίσω να είμαι ευγενική και δίχως πολλά πολλά, διατηρώντας έτσι το δίχτυ ασφαλείας της οικογένειάς μου. Για να δούμε :)p.s. σε ευχαριστώ για τα ευγενικά σου λόγια, τα εκτιμώ!