Ενδιαφέρουσα "φυτιλιαστική" εξομολόγηση!Σε κάποια εξ όσων αναφέρεις έχεις απόλυτο δίκιο, σε κάποια εξ αυτών έχεις άδικο. Το βασικότερο, κι απορώ που δεν συζητιέται, είναι ότι ένας άνθρωπος στα 40+ όσο νέος κι αν είναι και αισθάνεται σαφώς και δεν έχει τις αντοχές των 20+ και των 30+. Όχι ότι κάτι παθαίνει και δεν μπορεί να ξενυχτήσει ή να κουβαλήσει το μωρό κλπ. αλλά δεν έχει τα ίδια κουράγια. Του "βγαίνει" η κούραση στην καθημερινότητα αλλιώς. Φυσικά αν σου μεγαλώνουν άλλοι το παιδί κι έχεις παρατρεχάμενους όπως οι διάσημοι, που αναφέρεις καλή ώρα, το πράγμα αλλάζει, αλλά πόσοι είναι αυτοί που έχουν τέτοιες πολυτέλειες; Aυτό που θέλω οπωσδήποτε να επισημάνω είναι το παρακάτω: "και μεγάλος κίνδυνος για σύνδρομο Down, όσο κι αν είναι βελτιωμένοι οι προγεννητικοί έλεγχοι." Πηγή: www.lifo.grΠρώτον ο προγεννητικός έλεγχος αφορά χαρτογράφηση καρυότυπου. Δηλαδή ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να υφίσταται σύνδρομο Down (το οποίο αποτελεί χρωμοσωματική ανωμαλία, καρυότυπος fault δηλαδή) και να ΜΗΝ διαγνωστεί. Διαγιγνώσκεται. Τα παιδιά με Down που τυχόν βλέπεις προκύπτουν είτε 1.επειδή δεν έγινε αμνιοπαρακέντηση (επειδή η έγκυος ήταν νέα, κανονικά συνιστάται άνω των 35 και αμφιβάλλω αν γιατρός σε αναλαμβάνει άνω των 40 χωρίς- ή επειδή δεν επιθυμούσε να γίνει σε μικρότερη ηλικία) , είτε 2. επειδή γνωρίζαν ότι κυοφορούσαν παιδί με σύνδρομο αλλά αποφάσισαν να ολοκληρώσουν την κύηση παρ'όλ'αυτά (ναι, κάποιοι το αποφασίζουν και δεν θα τους κρίνω ούτε γώ, ούτε συ, είναι περίπλοκα τα ζητήματα βιοηθικής). Δεύτερον όμως και σημαντικότερο: το σύνδρομο Down, που είναι και το μόνο που γνωρίζει ο πολύς ο κόσμος, και που συνεχώς επικαλείται σε συζητήσεις περί ηλικίας εγκυμοσύνης είναι από τις σχετικώς LIGHT δυσχέρειες που μπορεί να συμβούν σε ένα έμβρυο: τα παιδάκια με Down έχουν νοητική ηλικία όταν αναπτυχθούν μεταξύ κανονικού παιδιού 5-10 χρονών (στις καλύτερες περιπτώσεις το δεύτερο), επομένως μπορούν να υπάρξουν στον κόσμο, συνήθως είναι χαρούμενα κι αγαπησιάρικα παιδάκια κι αν λάβουν αγάπη κι υποστήριξη μπορούν να γίνουν λειτουργικοί ενήλικες. Να φοβάσαι τις πολλές άλλες νοητικές στερήσεις και τα πολλά άλλα σύνδρομα για τα οποία ΔΕΝ υπάρχει κάποιος προγεννητικός έλεγχος και που συμβαίνουν σε οποιαδήποτε ηλικία: είναι ζαριά!Κι επίσης να μην ξεχνάμε ότι η ηλικία του πατέρα (η μεγάλη, ντε) συνδέεται με κάθετη αύξηση του ρίσκου για αυτισμό, που δεν ανιχνεύεται στην κύηση (κι ούτε καν στη γέννηση). Μιας κι ομιλούμε για σύνδρομα κλπ. Κατά τ'άλλα σαφώς και οι γυναίκες που τεκνοποιούν αργότερα δεν είναι ότι αποφάσισαν να "ζήσουν την ζωή τους"! (Δηλαδή και να το έκαναν, κακό είναι; Δεν κατάλαβα. Εσύ θα τους μεγαλώσεις το -προβληματικό τυχόν- παιδί;). Ένας βασικός λόγος είναι ότι δεν βρίσκουν κατάλληλο σύντροφο για να μείνουν έγκυες και να δημιουργήσουν οικογένεια, ιδιαίτερα καθώς οι άντρες κατάλληλης ηλικίας ορμούμενοι από διάθεση να μην αναλάβουν υποχρεώσεις (και σεβαστό) δεν επιθυμούν να "τακτοποιηθούν" σε τέτοιες ηλικίες. Αποτέλεσμα είναι ότι ή πρέπει να βρουν πατέρα των παιδιών τους κάποιο μεγαλύτερο (με όσα συνεπάγεται αυτό) ή να συνεχίσουν να ψάχνουν, χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Τέλος, για να μην νομίσουμε ότι ομιλώ χωρίς να γνωρίζω, έμεινα έγκυος απολύτως φυσιολογικά και γέννησα στα 41-42 (είχα ήδη δημιουργήσει οικογένεια) και το παιδί δεν είχε και δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα. Και δεν είμαι η μοναδική. Θα με επιβεβαιώσουν κι άλλες μητέρες του φόρουμ.
