Όσα παιδιά τα ήθελαν οι γονείς τους πριν την κύηση να τα φέρουν στον κόσμο, δεν σημαίνει οτι τα ήθελαν κι αφότου τα έφεραν και είδαν πώς είναι η ζωή με αυτά. Γι'αυτό μπορεί να έφταιξαν οι ίδιοι (τι πήγα κι έκανα ούτε που ήξερα πού πατούσα και πού βρισκόμουν εκείνο το διάστημα) ή το ακόμα και το παιδί (πού να φανταζόμουν οτι θα γινόταν ένας τύραννος; μα πού έμοιασε, εγώ δεν είμαι έτσι, τη μια απογοήτευση μετά την άλλη με κερνάει). Σε αυτά βάλε επιπλέον οτι παίζουν και ανεπαρκείς πατεράδες και σύντροφοι/σύζυγοι, όπου όλες έχουν την ελπίδα οτι θα αλλάξουν με τη γέννηση του βλασταριού, αλλά καταλήγουν να κάνουν τις δούλες, να έχουν χάσει την υγεία, τη θηλυκότητά τους, την προσωπικότητά τους, την όρεξη και τη θέληση.Με αυτά και άλλα πολλά (πολύ περισσότερο μετά από ταλαιπωρία εξωσωματικης, που για κάποιες είναι επιβαρυντική για την υγεία και την ψυχολογία τους) κατόπιν εορτής, σε μια κρίση ειλικρίνειας, μπορεί και να το ακούσεις.Στη θέση σου, αν σε αγαπά και σου έχει προσφέρει ό,τι μπορούσε και στάθηκε στο ρόλο της με αξιοπρέπεια, σε μια τέτοια αδύναμη και αληθινή στιγμή της θα την αγκάλιαζα.Ε τώρα αν σου έχει κάνει τη ζωή πατίνι και σου αποδεικνύει καθημερινά οτι είσαι το μεγαλύτερό της λάθος, μάζεψε τα μπογαλάκια σου κι άσε την να τρώγεται με τα ρούχα της.
