Η αλλοίωση δε σημαίνει ότι θα πας να βλαψεις κάποιον άλλον. Μπορεί φυσικά να επιλέξεις να γίνεις θύτης για να προλάβεις τους άλλους και να μη σε κάνουν θυμα κτλ αλλά το δύσκολο κομμάτι είναι ο αυτοσεβασμός, να βάζεις όρια στους αλλά και να μπορείς ν' αναγνωρίζεις πότε ο άλλος σε καταπατά.Αν έχεις μεγαλώσει σε κακοποιητικο περιβάλλον, είσαι ενοχικό άτομο, είναι εύκολο να κάνεις κακές επιλογές για σένα, όχι το να είσαι κακή επιλογή για κάποιον. Αυτό που συμβαίνει με την παράλογη σκληρότητα που έχεις δεχτεί από παιδί είναι ότι ξέρεις καλά κι εσύ πως μπορείς να γίνεις κι εσύ επικίνδυνος για τους άλλους αν νιώσεις κάποια επικίνδυνη συμπεριφορά. Από την άλλη πιστεύω ότι επειδή έχουμε ήδη πολλές προδιαθεσεις αυτό που μπορεί να κάνει η οικογένεια είναι να μη μας τραυματισει και να επιτρέψει ν'αναπτυχθουμε μ' έναν υγιή τρόπο και όμορφο. :) Συνεπώς, νομίζω ότι και σε καλό περιβάλλον πάλι καλά άτομα θα γίνονταν. Η δυσκολία είναι στο να μη γίνουν αυτόκαταστροφικοι όταν οι άλλοι τους δίδαξαν ότι δεν αξίζουν και πολλά.Οπότε άγιε, δε βλέπω που διαφωνούμε. Δεν είπα ότι δυσκολεύονται στο ν' αγαπήσουν, να είναι τρυφεροι ή να έχουν τρομερή ενσυναισθηση. Βλέπω όμως μεγάλη δυσκολία στο κομμάτι της αυτοεκτίμησης.Υ. Γ. Φιλαράκι, ευχαριστώ. Είναι σημαντικό να μας υπολογίζουμε. Τις περισσότερες φορές που έκανα πράγματα για εμένα, το έκανα γιατί σκεφτόμουν ότι θα έχω κάτι καλύτερο να δώσω στους άλλους και αυτό είναι μια βαθιά ενοχή που δεν κάνει καλό. Καμία φορά πρέπει να κάνουμε πράγματα απλά γιατί έτσι θέλουμε, δεδομένου ότι δεν τα κάνουμε εις βάρος άλλων.