Καταλαβαίνω ότι αυτό που σας συνέβη, μάλλον, ο τρόπος που σας συνέβη ήταν όχι μόνο αιφνίδιος, αλλά απαξιωτικός κι ακυρωτικός των πάντων. Απαράδεκτος κι απάνθρωπος.Σκέφτομαι, όμως. Στους καιρούς που οι άνθρωποι συνηθίζεται να κάνουν σχέσεις μέσω διαδικτύου, μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εφαρμογών μηνυμάτων, στους καιρούς που απλώνουν το σύνολο του βίου τους σαν τραχανά σε insta, face κ.λπ., γιατί θεωρούμε αυτονόητο ότι ο χωρισμός πρέπει να αποτελεί εξαίρεση και να συμβαίνει αλλιώς;Μήπως θυμόμαστε την ανθρωπιά στα δύσκολα, αλλά όσο τα πράγματα είναι ροζ και ομορφούλια, σφηνώνουμε τα κεφάλια μας στις οθόνες σαν να μην υπάρχει αύριο;Νέοι τρόποι παντού. Όταν βλέπεις στις καφετέριες ζευγάρια και παρέες να αδιαφορούν για τους διπλανούς τους και να λειτουργούν κατά μόνας μπροστά από την οθονίτσα τους, κάτι που ίσως έχεις κάνει κι ο ίδιος/ίδια (μιλώ για τον καθένα κι όχι απαραίτητα για τον εξ.), γιατί σου κάνει εντύπωση που οι άνθρωποι χωρίζουν πια μέσα από μια οθόνη; Μόνοι μας τα καταφέραμε - επιλέξαμε και τώρα τα λουζόμαστε.Είναι πραγματικά λυπηρό, αλλά μόνο ως σημείο των καιρών μπορώ να το εκλάβω. Περαστικά μας.