Ναι βρε 'Έλλη μου, όμως έπεσες κι εσύ στην παγίδα του πατ-πατ. Και ο πόνος, καθώς και το να υποφέρει κανείς είναι χρήσιμα συναισθήματα, επιβάλλεται να τα νιώσει κάποιος, είναι λογικό, είναι φυσικό. Έτσι ξεπερνιέται η απώλεια και έτσι ανοίγει ο δρόμος της αυτοκριτικής, ώστε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι ή/και να κάνουμε καλύτερες επιλογές.Τέσπα, έβαλα στη συζήτηση και την άλλη πλευρά, αλλά και τη στάση μας απέναντι στην κλάψα. Σε μερικούς βγαίνει αυθόρμητη η κίνηση παρηγοριάς. Σε εμένα όχι προφανώς...Γεια σου Μαριώ :)
