Όταν έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου με τόσο ισχυρή προσωπικότητα που κάθε γωνιά του σπιτιού σου τον θυμίζει.. όταν νιώθεις πως είναι ο μόνος που μπορεί να σε καταλάβει,να σε συμβουλέψει αλλά και να σε μαλώσει για λάθη γνωρίζοντας κατά βάθος ότι ναι, όντως έχει δίκιο..πραγματικά ο αποχωρισμός είναι αβάσταχτος.Και για πολλά άλλα που θα πάρει ώρες να γράψω.Πόσες φορές έχω κάνει την νοσηρή σκέψη πως θα είναι η ζωή όταν φύγουν οι άνθρωποι που αγαπώ.Και πιο πολύ η μάνα..Προσπαθώ να εκλογικεύσω την κατάσταση και να ταρακουνήσω το μυαλό μου λέγοντας πως ο θάνατος είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων.Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι όταν φεύγουν και πόσο μάλλον μετά από ασθένεια, με πόνους κλπ τότε λυτρώνονται..και ξεκουράζονται και πραγματικά αναπαύονται.Σκέψου επίσης ότι δεν θα ήθελε να υποφέρεις και να είσαι δυστυχισμένη για κανέναν λόγο.Ειδικά για το ότι πέθανε.Θα ήθελες σε περίπτωση που έφευγες εσύ να υποφέρει και να ήταν δυστυχισμένη ζωντανή-νεκρή; Δεν θα τη ξεχάσεις, όμως θα προχωρήσεις και θα φτιάξεις τη δική σου ζωή όπως την θες και οι μαμάδες όλων μας θα είναι μια γλυκιά ανάμνηση στο μυαλό και στις καρδιές μας.