Σε νιώθω. Εδώ έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που έχασα το μπαμπά μου και μάλιστα στα καλά καθούμενα ενώ το προηγούμενο βράδυ ήταν χαμογελαστός και μιλούσαμε. Θυμάμαι που μου ζήτησε να του ζεστάνω να πιει γάλα και ήταν τόσο χαρούμενος να το πιει, σαν μικρό παιδί έκανε και εγώ απορούσα. Ακόμα νομίζω πως θα έρθει στο σπίτι και το παράξενο είναι πως τον περιμένω. Χάνω την αίσθηση του χρόνου κάποιες φορές και όλο το σπίτι μου τον θυμίζει. Τη μαμά μου έχω μόνο στη ζωή, είναι στη κυριολεξία ο μόνος άνθρωπος που με νοιάζεται και αν τη χάσω κάποια στιγμή θα μείνω ολομόναχη. Ο Θεός να της δίνει χρόνια. Είναι δύσκολο και μένα η ψυχολογία μου δεν είναι πολύ καλή αλλά παλεύω, τουλάχιστον δεν είμαι πια στο πάτο που ήμουν αλλά συνεχίζω να κολυμπάω. Σου στέλνω πολλά φιλιά.